W ramach prezentów noworocznych

Bez choćby cienia złych zamiarów

Wszystkim osobom krótkowzrocznym

Różowych życzę okularów.

W dobie powszechnej przeciętności

Nie da się żyć bez różowego.

Gdy myśli wgryzą się w szarości

Nowy... nie ześle nic nowego.

Noooo, może kasom się poprawi.

Inflacją suto dokarmiane

Przytyją i nie cud to sprawi -

Ład dobrej się objawi zmiany.

Byle nam zdrowie dopisało...

- O sen spokojny jakby trudniej -

I czas, bo jakoś wiecznie mało...

Aaaa! I nadzieja - z tych mniej złudnych...

Spragnionych - miłość niech przytuli,

Z nią wszystko niemal przetrwać można,

A „pszczółkom” pełnych miodu uli;

Niech dużo pracy ma położna...

Bo czy to jakaś jest różnica?

Dwudziesty pierwszy, czy dwudziesty drugi

Ta sama aura i te same długi,

Ta sama szara okolica.

Gdy się coś zmienia, to strach mówić,

Zima się - jakby - nawet nie wybiera...

Jak ta, co gdzieś tam się wciąż poniewiera

Wszelkie nadzieje trzeba studzić.

Dopiero wiosna dogodzi szalonym,

Gdy tylko pierwsze zakwitną krokusy?

Dziś nam odganiać przychodzi pokusy,

Jak wszystkim hiacyntów stęsknionym.

...Chociaż dogadzam mu wiernie,

Apetyt mi jakby źle służy,

Brzuch rośnie niemiłosiernie...

Nic to dobrego nie wróży.

Muszę się wziąć za siebie.

Znajomy mi mówił słusznie:

W basenie myśli o chlebie

Mokną zupełnie bezdusznie.

Pojadę zatem na basen

Bo się w fotelu starzeję,

Zdarzało już mi się czasem,

Że stawy - O rany! - sztywnieją.

Pamiętam - płynąc w basenie

Nawet tak nieco z ostrożna,

Skoro bywało się leniem,

Spocić się w wodzie też można.

Zimno, lecz coraz goręcej...

Woda się leje do uszu...

Spoconych, jak ja jest więcej,

Filtry wysilać się muszą.

Pływając między linami

Rozmyślam nad formy brakiem.

Warto się zmęczyć czasami

Nim Cypr... Nim plaża Larnaki...

Spytał jeden poeta drugiego:

Czy Ci nigdy nie brakło tematu?

Tak. Zdarzyło się razu pewnego,

Większy kłopot to braki warsztatu.

Bo wiersz można napisać o wszystkim:

O miłości, o wokół przyrodzie...

O czymś ładnym, to znowu o brzydkim,

Nie ma, o czym? O zmarszczkach na wodzie...

Niezawodne są ludzkie słabości,

O nich można napisać poemat,

Choć to rodzi czasami przykrości

Bo nie wszystkim pasuje ten temat.

A najlepiej o biodrach Maryny.

Nie wiem, czemu tak ludzi ciekawi.

Może tylko niektóre dziewczyny

W podły nastrój niekiedy to wprawi.

Bo mężczyźni są prostszej konstrukcji,

Im kobiece krągłości nie wadzą

Doładują baterie indukcją...

Zawsze myślą, że sobie poradzą.

Dość masz czasu, to przyjrzyj się kotu

Zwłaszcza, kiedy na myszy poluje...

Nie wiem, czemu masz tyle kłopotu,

Że pomysłów na wiersz Ci brakuje.

W środę byłem na basenie.

Woda - kryształ... Zero tłoku...

Ucieszyłem się szalenie,

Bo się spodziewałem szoku...

Coś mi szepcze - Nie najgorzej,

Nawet lepiej z każdą chwilą.

Stary, ale jeszcze może...

Choć piłuje tępą piłą.

Obiecuję... Za dni siedem,

Czyli tydzień - by rzec krócej -

Choć, o której jeszcze nie wiem,

Na Pływalnię w Mońkach wrócę.

Mam nadzieję, że tam spotkam

Wszystkie najpiękniejsze panie

Co nagrodą będzie słodką...

Za kondycji wzrost staranie.

Któż by w wodzie igr nie cenił?

A, że są w dodatku tanie...

Przecież się nie będę lenił,

Już dziś wołam - Niech się stanie!

Po dniach ponurą zlepionych szarugą

Słoneczne blaski miłe wszystkim oczom...

Ucieszyłbym się, ale niby, po co

Skoro mi zima ofiarą zbyt długą...

Choć wiem, że tego wymaga przyroda

- Wszystko mieć musi chwile odpoczynku -

Zima przed lutym zawoła: Chodź synku.

Korzystaj. Przecież każdego dnia szkoda.

Mróz okolicę strwoży po horyzont,

Zmarznięte wróble skryją się w zaciszu,

Komin się dymem, jak nigdy zadyszy...

Żadnym stworzeniom nie zabraknie zgryzot.

I chociaż każda na zimę gotowa,

Uszata sowa i zając, i sarna

Szansa na trwanie bez cierpienia marna,

Kuropatw - może - przeżyje połowa.

I znów zima, jak nie zima...

Taka mało kolektywna.

W niepewności styczeń trzyma.

Tak już będzie? Myśl naiwna...

Zgrzewkę piwa stawiam przeciw...

Albo „Primitivo” flaszkę

Jeszcze chwila i nadleci

W nowych, białych fatałaszkach.

Widok byłby to przedziwny -

Jesień w samym środku zimy,

Spacer i ogródek piwny...?

Śniegu sobie zażyczymy.

Skoro dzieci mają ferie

W domu niech nie przesiadują,

Niech on znosi ich brewerie,

Niech się w zimie zakochują.

Łatwiej będzie im w przyszłości,

Kiedy posztywnieją stawy,

Powspominać bez przykrości

Wszystkie wokół zimy wrzawy.

Zapanowała głucha...

Nie lubię ciszy. Nie chcę...

I tak jej nie posłucham,

Nie będę ciszy piewcą.

Hałasu też nie znoszę,

W hałasie nic nie słyszę,

Bywa, że nawet proszę

O odrobinę ciszy.

Wiszę między światami

Ciszy albo hałasu...

Mógłbym się godzinami

Kąpać w poszumie lasu,

Kojących uszy falach

Z brzegiem się zmagających,

Horyzontu pożarach

Zachodzącego słońca...

Wsłuchać się byłbym gotów

Nim hałas... zanim cisza...

W błogą mantrę potoku.

Sens może bym usłyszał...

Skoro hałas mi szkodzi,

Ciszy tony nie służą,

Wśród całej słów powodzi

Coś słodzi mir podróży.

I chociaż dzień mój pląsem

Wirującego derwisza,

Trafi się słodki kąsek

Bez hałasu i ciszy.

W piątek słów kilka o inflacji,

Tej rewelacji dumnej nacji...

Mało, kto chciałby się nią szczycić,

Na „dobra zmianę” można liczyć.

Kraj mało, który by podołał...

Choć ja bym raczej sprawność wolał

Wymagającą cnót etycznych,

A nie talentów retorycznych,

Bo ja w niej widzę grzech kradzieży

I grzechu miarą bym ją mierzył.

Co za różnica jak okrada?

Złodziej to grzesznik... w dyby gada...

Gdybym ja coś odebrał tobie,

Pretensję miałbyś nawet w grobie

Bo zarobiłeś dla rodziny,

Nie dla mej dumnej z siebie miny.

Gdy dziesięciny już spłaciłem,

Na starość nieco odłożyłem,

Chociaż łagodny, jak pomada...

Pie...ę rząd, który mnie okrada.

Gdy się spotkały panie dwie

Czas jakby w miejscu stanął,

Jakby się pogrążyły w śnie

I już w nim pozostaną.

Tyle tematów wartych słów

Tysiąca, albo więcej,

Ulg żadnych, ani świętych krów,

Nie mówiąc o rozterce...

Bo przecież każda pewnie zna

Z pikanteriami półkę,

Jeżeli nie zna to choć ma

Z problemem przyjaciółkę.

Gorzka niepewność obu pań -

Czy jeszcze się spotkają?

Sprawia, że obiad z pięciu dań

Przezornie zamawiają.

Chociaż im obcy dobry smak

i tak się delektują,

nie wiedząc co, to czasu brak

dalej swe wątki snują.

Czas, jak to czas... nie umie stać,

Do tyłu ani kroku...

Nawet, gdy zaklnie - „Taka mać!”

Nie traci na uroku.

I nie spostrzegły panie, że

O nich też plotkowały

Inne dwie panie - Och! Jak wrze -

Pretensję wielką miały.

Wszystkim znany ów jegomość.

Połknie każdą nieruchomość.

Niech mu tylko wpadnie w ręce

Taki typ troskliwy wielce.

A, że zakochany z żonie

- Żadnych (w kwestii...) zaległości -

Wszystko w jej przekaże dłonie.

Urodzony dla miłości.

Czego nie tknie... same plusy.

Nic dla siebie... Niemal święty.

Za nic groźne ma wirusy...

Zabaglione z nutą mięty.

Już nie siądziemy na swej ławce,

Już w oczy sobie nie spojrzymy,

Serca zawisną na agrafce,

Nikt nas nie spyta nawet czy my...?

Usiądzie na niej inna para

Siebie spragniona bardziej od nas.

Każdy nasz wieczór będzie szary,

Odtąd noc każda będzie chłodna.

Będziemy tonąc w gwarze smutku

Słuchać o szczęściu tamtej pary

I się zamykać pomalutku

We własnych muszlach. Nie do wiary...

Tylko, kto pamięć udobrucha,

Na zawsze zamknie jej archiwa,

W nadzieje próśb, gdy się nie wsłucha?

Tak rzadko bywa spolegliwa...

On na peany nie zasłużył,

Ani by cierpieć pod pręgierzem.

I choć nie jeden spokój zburzył,

Na wybaczenie...? Zawsze! Wierzę.

Za każdy błąd kawałek życia

Przyszło mu oddać ot, tak sobie.

A tyle dróg miał do przebycia...

A wystarczyło... Co ja robię?

A wystarczyło, choć przez chwilę

Dostrzec przyjaciół zatroskanie.

...Że nad tym jednym się pochylę -

Dlaczego wybrał pożegnanie?

Na tyle pytań nie odpowie,

Ostatnią właśnie stracił szansę.

Nie mieści się to w mojej głowie,

Tak oceniając rzecz z dystansem.

Nie wiem, co o tym myśleć można

Kiedy myśl każda się wydaje

Nazbyt odważna, nieostrożna

Racjom rozsądku się poddaje.

Ten zakochania z głosem grabarz

Wybiera zawsze byt bezpieczny

Miłość do pudła „Kiedyś...?” wkłada,

Lub „Owszem, ale nie koniecznie”.

Tak, jakby można bez miłości

Otworzyć do Edenu bramę

I wszystkie życia zawiłości

Oznaczyć „Bez nich da się...” mianem.

Gdy burza pragnień sen odbiera,

Gdy tydzień jawi się wiecznością,

Niepewność sercem poniewiera,

Rozstania straszy możliwością.

Tak łatwo wtedy o zwątpienie.

Trudno nadziei oddać władzę.

Gest najdrobniejszy ma znaczenie.

Jedna obawa... Czy poradzę?

Prawdziwa miłość się z brawurą

Ślepą na przeciwności zmaga,

A pośród głośnych: Vivat! Hura!

Niech błądzi pośród mgieł rozwaga.

Z miłością raczej się brawura

Zmuszana bywa co dzień zmagać.

Usłyszy miłość! Vivat! Hura!

Niech śpi, niech w...i się rozwaga!

Tygodnie pędzą jak godziny

Przed wykonaniem kary śmierci,

Myślom mieszają się przyczyny

A jedna dziurę w brzuchu wierci.

Co będzie? Z czym się przyjdzie mierzyć?

Minione nigdy już nie wróci?

Czy nic już od nas nie zależy?

Już nawet smutek się zasmucił...

Na horyzoncie wiosna, maki

A w planach lata nas nie będzie?

Będziemy jak dwa wolne braki

Miejsce w ostatnim grzejąc rzędzie?

Powodów do radości braknie?

Gdzieś nam się chęci zapodziały...?

Powróżę: Tak, nie. Tak, nie. Tak, nie...

A tu już nowy poniedziałek.

Chętnie poleciałbym daleko,

Gdyby nie cena... na Hawaje.

Uchylę tajemnicy wieko -

Panama jest niezwykłym krajem.

Dwa bym odwiedził oceany

Za jednym - jak to zwą - zamachem

Szkoda, że byłbym wciąż zaspany,

Nie tak jak tu, pod własnym dachem.

Bo tam jest północ, gdy południe

Słońce ogłasza na Podlasiu,

Za to upalnie nawet w grudniu,

Kolibry podpatrywać da się.

O wschodzie można w Atlantyku

Zamoczyć obolałe nogi

By o zachodzie Pacyfiku

Pienistość fali poznać błogą.

I spokój... Twoja cała plaża,

Idziesz a woda wciąż do pasa...

Ocean wcale nie przeraża,

Panamy mi się marzy krasa.

Dojrzałe mango z marakują,

Zerwane - jakże - prosto z drzewa

Już bardziej nigdzie nie smakują

Ta wizja zmysły me rozgrzewa.

I tylko, że daleko... szkoda.

Pół doby w ciasnym samolocie.

Ale to słońce, ta pogoda...

Jak szafir oprawiony w złocie.

Polska choruje. I to ciężko.

Z sepsą się właśnie zmaga groźną.

Nadzieja szepcze - Nie śmiertelną...

Też musi dzisiaj być ostrożna.

Ale przepełnia serca lękiem.

Wszystkiemu nie poradzi sama

Trzeba by ulżyć jej w udręce

A tu... lekarstwa ani grama.

Jeszcze doktora swego czeka,

Pomocy coraz głośniej woła.

Tutaj potrzeba nadczłowieka.

Zwykły - sił nie ma, nie podoła.

Nikt nie potrafi nas wyręczyć,

Za gardło złapać i zadusić

Potwora, który Polskę dręczy.

Sam to uczynić naród musi.

Sam go sprowadził, sam wykarmił

A ten „Krzyżakiem” się okazał

I przy pomocy „knechtów armii”

Paskudnie barwy nam pomazał.

I znowu „Polak mądr po szkodzie”,

I znowu kwietnik zaorany,

I znowu przyszło żyć w niezgodzie,

I wylizywać przyszło rany...

Pomału już wybaczam wrześniowi zdradę lata

Choć luty - jak to luty - wiosną się nie przejmuje,

Choć jeszcze wiatr zimowy pierzynę z pól wymiata.

Marzec już - jak to marzec - że czas się budzić czuje.

W szept wiosny delikatny wsłuchują się pragnienia,

Zmęczenie długą zimą rozgrzesza niecierpliwość,

Oko pragnie zieleni, wyjść czas najwyższy z cienia...

Już taką mam naturę na urok wiosny chciwą.

Bo coraz szybciej bije serce zmęczone zimą

Stęsknione, jak co roku w lutym za konwaliami.

Wytrzymać coraz trudniej za skąpych dni przyczyną,

Goryczy niepewności tego, co będzie z nami.

Co roku ciekaw jestem, jak wiosna się szykuje,

Mnie nie wystarcza obraz zamknięty w fotografii.

Nie spełnią oczekiwań blaski, których nie czuję;

Nie dosyć wyobraźni... Nie każdy śnić potrafi...

Ja miałem szczęście lekarzem być w czasach,

Gdy słowo lekarz coś znaczyło jeszcze,

Pacjent nie myślał iść z wiedzą w zapasy...

To, co się dzieje zimne rodzi dreszcze.

Nie ma potrzeby studiować tematu,

Wiedzę pochłaniać z wypasionych tomów,

Wystarczy wi-fi z garścią aksjomatów...

Internet wciska kit do wszystkich domów.

Kto by chciał słuchać zdania profesora,

Takich doradców śle się do kaduka...

Nikt dziś nie nosi nawet parasola...

Mierzyć się z głupcem... to współczesna sztuka.

Z pandemią walczy prezes z perukarzem

Z opinii głąbów „bezcenną” pomocą,

Niezapomnianych dostarczając wrażeń...

Grabarze zmarłych chować będą nocą

Bo dnie za krótkie - czemu winna zima -

Po Wielkanocy może się coś zmieni.

Póki, co... można się ze złości zżymać

Bo w cenie dzisiaj ślepi są i niemi.

Trudno się godzić z dziwną dla mnie formą

Inteligencji czasów nowożytnych,

Z alternatywną rzec by można normą...

Groźną chimerą tępych i ambitnych.

O czym to ja jeszcze wiersza nie pisałem?

Prześladuje już od rana mnie pytanie.

Na uwadze kobiet wdzięki nie raz miałem

Moje oczy się uwzięły jakby na nie.

Na swój sonet zasłużyły wszystkie kwiaty,

W kobiet roli upiększeniu świata służą,

Każde bez nich pół godziny - czasu strata...

Utraciłem go niestety już zbyt dużo.

Wciąż potencjał wielki drzemie w porach roku,

Jak płeć piękna się zmieniają nieustannie,

Żaden malarz nie uczyni bez nich kroku.

Może, kiedy obietnicę złoży pannie...

Miłościami nakarmione gną się półki.

Wiosna, kwiaty i kobiety, zatem miłość...

Od Milejczyc, przez Grajewo do Sokółki

Od stuleci ludzi dręczy jej zawiłość.

Pod Szczecinem myślę, a i pod Warszawą,

I zapewne w każdym innym polskim mieście

Miłość zawsze najpiękniejszą będzie sprawą,

Niech poeci się rozpiszą o niej wreszcie.

Zwłaszcza, że za oknem zima... żadnych kwiatów...

Nawet sroki się wśród jodeł pochowały,

Rzeczywistość nie dostarcza dość tematów

W których by się piękne strofy kochać chciały.

A tymczasem Ania Mietka pokochała,

Choć od dawna spotykała się z Mariuszem,

Gdy Andrzeja wciąż na oku jeszcze miała...

Zakochiwać się umiała jednym duszkiem.

Czy to nie jest dostatecznie ważny powód

Żeby rymy się przez dzień, choć wysiliły,

Do wieczora przedstawiły jakiś dowód,

Że im żaden fakt miłości nie zawiły.

Nie chcę zapewnień, że NA ZAWSZE...

NA ZAWSZE dla mnie nie istnieje.

Na jutro się bez słowa zgodzę,

Dzień po dniu... Też się zestarzeję.

Koniec jedyną mi pewnością.

Brać będę, co mi życie daje,

Nawet jeżeli szansę tylko...

Bo przyszłość dziwne ma zwyczaje.

Mości, gdy zechce... Chce - odbiera...

Nie potrzebuje naszej zgody,

Rozsadek z trudem się z tym zmaga.

Stary to wie już. Nie wie młody...

Jak kiedyś dzielna ‘Santa Maria’

Też płyń nie myśląc, czy się uda...

Bo życie długą jest sztafetą

Zajętą przebieraniem w trudach

I póki żyjesz zapamiętaj,

Że nic NA ZAWSZE nie istnieje.

Istnieje za to słowo KONIEC;

Nie każdy rano się zaśmieje.

I znów żurawie nie chcą wierzyć,

Że zima wrócić może jeszcze.

Mróz - ptaków zdaniem - siły mierzy,

Miast śnieżyć, zimnym płacze deszczem.

Mimo, że luty jeszcze młody

Nad Biebrzą słychać pierwsze gwary.

Odważne czynią już podchody

Siódmym się zmysłem chwaląc? Czary...?

Są chyba Biebrzy najwierniejsze,

I choć ni jeden nie zaśpiewa,

Ja im bym przyznał miejsce pierwsze...

Łoś niech się na mnie nie pogniewa.

Wybaczam im przydługie wczasy,

- Ciepłe SPA gdzieś na skraj południa -

Sam bym w słoneczne ruszył trasy

Bym uciec mógł depresji grudnia.

Choć z grzechów się nie spowiadają

A każdy miałby pewnie, z czego...

Tym większa radość, że wracają,

Oczekujemy ich - dlatego.

Bo czym jest Biebrza bez żurawi?

Skoro się cisza wciska w uszy,

Gość się czasami zastanawia,

Czy aby żyje coś w tej głuszy?

Jeszcze nieliczne to hałasy

Jeszcze nie widać w trzcinach ruchu...

Lecz słychać już, że idą czasy

Gdy sprawdzą ludzki narząd słuchu.

Sam się na siebie gniewam,

Sam służę reprymendą.

Czego ja się spodziewam?

Szwendam się, śpię, znów szwendam.

Ktoś nie chce dźwignąć wieka...?

Ten kufer nie dla niego...?

Pomiędzy... płynie rzeka...?

Klucza brak właściwego?

Ten sam ambaras wiecznie...

Dwa serca jednym rytmem

Nie zawsze biją grzecznie.

Los - kpiąc - im numer wytnie.

Nie zmuszę samotności

Do zmiany towarzystwa.

Samotność fotel mości

Samotnie oczywiście.

Zaczynał dzień od toalety

By sprawy dzienne czyste były

By poukrywać mógł sekrety -

Co by te słowa nie znaczyły.

Żeby codzienne zmyć zmartwienia

W wannie zanurzał się wieczorem

Lub prysznic brał - to bez znaczenia -

Różnice jawią są pozorem.

Jakby nie wiedział, że są grzechy

Których się nie da oddać wodzie.

W ablucji szukał tej pociechy,

Której nie każdy grzesznik godzien.

Pod kranem da się spłukać ręce

Z brudnymi trudniej jest myślami...

Bo one bardziej brudzą serce

A ludzi bardziej nic nie plami.

W nierównej wojnie bój płcie toczą,

W niej każda straci to, co ma.

Bez sensu się na siebie boczą

Bo przecież to jedynie gra.

Nie lepiej siebie czerpać duszkiem

Niż szukać szczęścia bóg wie gdzie?

Pretensji miejsce... pod poduszką.

Po latach to już każdy wie.

Po co ta wojna? O co chodzi?

Miłość to miłość. Seks to seks.

A kiedy dziecko planom szkodzi

Nie minie chwila... Będziesz ex.

Wrze pod skorupą. Świat się wali.

Błądzą już nawet przewodnicy.

Chochołom zęby wyrastają,

Całą chcą władać okolicą.

Do gardeł rzuca się miernota,

Chwast sieje ziarna między beton,

Gdzieniegdzie jeszcze jakaś cnota

Śle podpowiedzi, że to nie to...

Kiedy donikąd wiedzie droga,

Stare rdzewieją drogowskazy,

Nowego trzeba szukać boga

Lecz gdzie odnaleźć myśl bez skazy?

Trudno być dzisiaj optymistą.

Co nam następny dzień przyniesie?

W lesie ukoję myśl nieczystą,

Sosen zapytam, jak im w lesie?

Przysiadł z nadzieją, że spotka człowieka...

I czeka, czeka... Tylko czas jak rzeka…

Jakby w naprawę - przez chwilę - nie wierzył.

Wie lepiej, przecież tylu ludzi przeżył.

Spotkać człowieka pośród ludzi mrowia

W pełnej pozoru erze pustosłowia

Nie proste wcale... Jednakże możliwe

Póki się rodzą anioły życzliwe.

Więc tli się wiara, że się świat pozbiera,

Że przed nim jeszcze ludzkości kariera.

Czas wystrojony w błękit ziemskiej kadzi

Błąka się pośród człekokształtnej mazi.

Czy to czekanie usprawiedliwione?

To rozglądanie w każdą kraju stronę

Z naiwną wiarą w spotkanie z człowiekiem?

Na progu siedzi, czeka wciąż i czeka...

Ktoś ty? - zapytać jeszcze się odważy,

Chociaż odpowiedź widnieje na twarzy;

...Te sztywne karki od nadmiaru władzy,

Bez przywłaszczonych rekwizytów - nadzy,

Języki szorstkie z poczucia wyższości

I świadomości pełnej bezkarności,

Pogarda wobec wszystkich oponentów,

Z całą plejadą możliwych wykrętów,

Bez propagandy wytrzymują ledwie

Wstrętami racząc z okazją i bez niej,

I błotem chlapiąc na prawo i lewo;

Ja wolę jedno zasadzone drzewo.

Zdarzało mi się uśmiechem

Płacić za piękny uśmiech,

Byłoby przecież grzechem

Za tyle nie śmiać się uciech.

Podróż za dwa uśmiechy

Od tej za jeden ciekawsza.

A ile z tego uciechy...

A jak niezwykle poznawcza.

Zawsze, gdy w oko mi wpadnie

Coś więcej niż obraz dojrzę,

Lecz tylko śmiejąc się ładnie

Z podziękowaniem zdążę.

Będę się zatem uśmiechał

Całą mą starą paszczą

Bo kto przed flaszką ucieka...?

Tak wypieszczoną zwłaszcza.

P.S.

A swoją droga ciekawe

Co flaszka pod korkiem mieści?

Lecz zamiast kawy na ławę...

Wyczuwam cnoty niewieście.

Gdy setki mil od kraju,

Gdzieś Polską zaszeleści...

Język ma to w zwyczaju

Przyciągać ciekawych wieści,

Bo wszystkie rodzimej mowy

Niespodziewane dźwięki

Zmienią w dżem truskawkowy

Dawne i świeże udręki...

Nawet od kraju daleko

Znajome słów szemranie

Tęsknot uchyla wieko,

Łzy błysną na powitanie.

Jakby do domu powrócił -

Zajrzał choćby na chwilę...

Kto by się z sercem kłócił?

Kto by się poczuł na sile...?

Wciąż szeleszcząc, brzęcząc, trzeszcząc,

W głębi mroku rozkwit wieszcząc

Niby z troską, bez wysiłku,

Zawsze z lękiem, zawsze chyłkiem

I bez przemęczania dłoni

- Wstrzemięźliwość niech się goni -

Wypełzają płazy z chaszczy

Z rządzą, żeby się uwłaszczyć.

Płaszcząc w piątek się i w świątek

Zamiast kluski lać na wrzątek

Bicze kręcą z piasku blasku,

Iskry krzeszą, za „co łaska”.

Ogon odwracając kotom

Nogi podstawiają cnotom,

Z miną cierpiętników zrzędzą

Kryjąc własnych myśli nędzę.

Z przekonaniem, wręcz pewnością,

Że im to nie stanie kością.

Rzesze nieprzebrane klaszczą,

Kłapią wciąż rozwartą paszczą:

Czy się stoi, czy się leży

Wszystko wszystkim się należy...

Zawsze licząc, że się uda...

Z bezgraniczną wiarą w cuda.

Tak pociemniało... Wiatr gnie gałęzie...

Gdy nagle prądu brak codziennego

Myśli czernieją - Co teraz będzie?

Słychać przekleństwa - K....a! Dlaczego?!

Nie takich przeżyć byliśmy świadkiem...

Nikt z nas nie pękał z byle powodu,

Nikt z nas zwycięzcą nie był przypadkiem,

O szczęście łatwiej zadbać za młodu.

Nie było ropy, nie było gazu,

Półprzewodniki nam się nie śniły...

Wymieraliśmy, lecz nie od razu

Skomplikowanie drogi się wiły...

Różne Kasandry kresy wróżyły

Strzelały w niebo środki wyrazu

I tylko lęki żyją, jak żyły;

Jednego różne barwy obrazu...

Do tego zimno, do tego huczy,

Do tego wojna na Ukrainie

A z drugiej strony życie wciąż uczy,

Że wszystko karmi jakąś przyczynę.

Nie trzeba wiele... Woda, kęs chleba,

Kilka zapałek, świeca i komin,

Więcej spokoju, życzliwość nieba...

Że ostatecznie ktoś łżę uroni.

A wydawałoby się, jak to...?

Wojna w Europie? Bój z sąsiadem?

Kto by pomyślał, że tak łatwo

Napaść, zarzucić zbrojnym gradem...

Co się Rosjanie z wami stało?

Jeszcze niedawno niemal bracia...

Miejsca na Ziemi wam za mało?

Łupami chcecie się bogacić?

Jak nikt przez wojnę doświadczeni

Będziecie świata policmajstrem?

Zachłanną hydrą w ruskim ciele...?

Z tych najczarniejszych - czarną kartą...?

Będzie bard pieśń o waszej winie

Śpiewał, a ona w niebo wzleci,

O tym, że jakiś Ukrainiec

Spluwał na widok waszych dzieci.

Tak postrzegani być pragniecie?

Czuć się będziecie z tym po ludzku?

Prędzej, czy później polegniecie

Gdzieś pod Charkowem, czy pod Łuckiem.

Bo kto w wolności się zakochał,

Ukraińskiego się nauczył,

Na stepie jakiś czas poszlocha,

Odsapnie i po swoje wróci.

Walcz Ukraino dla swych dzieci!

Bo czyż nie po to jesteś matką,

Bo zawsze trzeba walczyć przeciw

Burzącym przyszłość twej gromadki.

To one będą dbać o ciebie,

Pracować będą na twój spokój

I kiedy znajdziesz się w potrzebie

Pomogą ci dotrzymać kroku.

A w walce bądź watahą dzików

Bądź rozwścieczoną, młodą lwicą,

Kąsaj niedźwiedzia mimo ryków

Trwożących całą okolicę.

Niech się najeźdźca zastanawia

Czy dalszy krok, to krok ostatni?

Niech strach kolczasty zasiek stawia,

Niech się poczuje lisem w matni.

A ja Ci życzę dziewczynko

Żebyś spełniała marzenia,

Byś mogła uroczą minką

Obudzić tych bez sumienia...

Byś ze swym tatą wraz mogła

Żyć w ciepłym, spokojnym domu,

Żeby sąsiada pięść podła

Już nie szkodziła nikomu.

Pomógłbym, gdybym miał siłę,

Nie brakłoby mi ochoty

Bo pod złym butem już żyłem.

Nie płacz dziewczynko. Co Ty...?

Czy lubicie wiersze o niczym?

Ja owszem, lecz nie byle jakie.

W poezji forma się od zawsze liczy,

„Nic” - nie jest wierszy zasadniczym brakiem.

Żeby odróżnić się od prozy

Jedną z klasycznych dróg wybiera

I kiedy zdoła się wyróżnić pozą,

Zdobywa miano chwili aranżera.

Bo wiersz naprawdę jest piosenką

A ona musi mieć melodię,

Bez niej dla uszu zda się być udręką,

Zachwyca płynąc, choć to dziś niemodne.

A „nic” też może być ciekawe.

Ot, choćby taka bomba z piany...

Mydło z powietrzem, lecz patrząc łaskawie

Forma nazwana groźnym nieco mianem,

A cisza w lesie nad jeziorem?

A szara myszka drżąca w stresie?

A czas, co czekać nie chce na swą porę?

A wiatr, co liście w niewiadome niesie...?

Tutaj marzec a tam wojna...

Wiosna zaprawiona lękiem.

Twarz nadziei niespokojna,

Jak się jej zachwycać wdziękiem?

Tam spokojni giną ludzie,

Kiedy w schronach się nie skryli.

Słychać ciche: Що це буде?

Боже! Дай нам краплю віри.

A nad Biebrzą, choć spokojnie,

Trudno cieszyć się pogodą.

Myśli owładnięte wojną...

Serca biją w takt niezgody,

Lecz i pytań - jak dopomóc

Wystraszonym o los matkom?

Czy do głowy przyszło komu,

Że tu nieba pod dostatkiem?

...A Wenus błyszczy nad bocianim gniazdem

Ot tak, jak gdyby nic się nie zdarzyło.

Ona nie musi przysiąść przed wyjazdem...

To nic nowego, tak już nie raz było.

Patrząc z wysoka wszystko już widziała,

Miliony nieszczęść ciągle tkwi w pamięci...

Koronnym świadkiem wbrew woli została.

W dole nie tylko anioły i święci...

Lecz nie strząsajmy pyłu z kart historii,

Czas zapłakanej pomóc Ukrainie,

Nam również sprzyjać będzie jej victoria,

Wszak mądrość z zacnej przezorności słynie.

Nic tak nie łączy jak szturm ramię w ramię...

Bój przeciw sobie najboleśniej dzieli...

To zawsze jakieś pozostawia znamię.

Wyśpi się każdy, jak sobie pościeli...

Przed wściekłą bestią uciekają młodzi.

Wenus nad Dnieprem zadumana dzisiaj:

Może się z tego nawet miłość zrodzi

Jakiejś Polinki do jakiegoś Krzysia?

Nie chcę pisać o wojnie.

W wojnie poezji nie ma.

Ludzie chcą żyć spokojnie...

Wojna karmi Golema.

Wiersze wojenne płaczą.

Gdy milczą, liżą rany.

Cisza nabiera znaczeń,

Rym gorzką łzą skąpany.

Piotr, Rosjanin z Charkowa

Przeklina opętańca:

A niech cię diabli Wowa!

Szatan wysłał posłańca.

Z Kijowa Ukrainiec

Chcąc bronić swej stolicy

Pożegnał już rodzinę,

Nie dał jej spać w piwnicy.

Gotowy odtąd będzie

Pogonić precz „nahuja”,

Jak to się dzieje wszędzie

Gdzie wolność kradnie szuja.

Przywita los z przytupem,

To przecież Ukrainie...

I tylko serce strute:

Trudno... To kiedyś minie.

O Polsce ważnych wersów kilka...

Bo odkąd Rosja zęby szczerzy

Na patriotyzm przyszła chwilka,

Nie można w NATO ślepo wierzyć.

Nareszcie będę patriotą.

Ważna ustawa mi nakaże.

Jak ja przeżyłem bez tej cnoty?

Kraj narażałem na kły wraże.

Kim ja - cholera - byłem dotąd?

...Być bez ustawy? Miałka sprawa.

Aż żal... Dwa razy mrzeć z ochotą

Mógłbym słuchając Jarosława.

Powiem, bo wiem, co to miłość.

Miłość to taka zawiłość

Duszy, gdy wpadnie po uszy...

I nic już takiej nie skruszy.

To zwykle nie miewa znaczenia,

Wiec pewnie dziś też mieć nie będzie.

Nie wspomnisz tamtego imienia,

Choć miało być - zawsze i wszędzie...

Te chwile w objęciach spędzone

Niełatwo wygonić z pamięci.

Niełatwo. Niełatwo, bo one

Zmieniają o szczęściu pojęcie.

Gdy związek się staje kontraktem,

Gdy cierpień przepełnia się miarka,

Zostaje pogodzić się z faktem

Że była to tylko przymiarka.

Zapomnieć zostaje, wybaczyć,

Odsapnąć i ruszyć po nowe

I co by nie miało to znaczyć

Twój zapał to tylko połowa...

A jutro znowu poniedziałek,

Czy może środa, czwartek, piątek...

A on nie młodszy, już nie śmiałek;

Wlecze się, wlecze ten sam wątek.

Godzina goni za godziną,

Jakbyś je dawno już rozliczył

Za wątlejących sił przyczyną,

Choć je latami przecież ćwiczył.

I tak kolejny mija tydzień,

Kolejnej wiośnie przyjść już chce się,

Wstyd już zapomnieć chce o wstydzie,

Termometr też po kreskach pnie się...

Zimę noc jeszcze przypomina

Oczom stęsknionym za zielenią.

A tu naprawdę - Nie! Nie kpina -

Już pierwsze kwiaty się nie lenią.

Jakby się bały, że nie zdążą,

Jakby im marca się zachciało

A myśli wśród podejrzeń krążą -

Czyżby im bardziej zależało?

Mieszkała Jola pod dwunastym.

Nie! co ja mówię? Pod trzynastym.

Oj. Znów mi zaszumiało w głowie...

Dwunasty w klatce był środkowej.

W Joli się kochał Staś spod piątki

A także Tomek spod czternastki...

Jola się czasem uśmiechała

Mówiła - cześć, gdy humor miała.

Obaj nadzieję mieli jeszcze...

Wywoływała w obu dreszcze.

Ona ich omijała częściej.

Ot, takie zezowate szczęście.

Spod szóstki zakręcona Basia

Zerkała na sąsiada, Stasia.

Jola i Basia - koleżanki

Lubiły spędzać czas u Hanki.

Joli chłopakiem został Gienek

Bo bloków wokół było wiele.

Znaczenia to nie miało... Przecież

Wkrótce rozwiało ich po świecie.

Lata minęły bezpowrotnie.

Wspominać lubią wielokrotnie

Zalotną Jolę spod trzynastki,

I inne podwórkowe gwiazdki.

Dzień kobiet, dziecka, dzień teściowej...

Trudno by zliczyć... Temat rzeka...

Każdy z nich róży wart pąsowej

A mnie brakuje dnia człowieka.

Lecz jak stosowną wybrać datę?

Sprawa nie prosta też, dlatego,

Że piątek bywa czarnym kotem,

Zatem pomińmy trzynastego.

Jesień mi jakoś nie pasuje

Zima też. Zimą zwykle ślisko.

Więc wiosna...? Lato...? Tak! To czuję.

Do września by mi było blisko.

Gdyby dzień jakiś mógł być ramą...

Nie dzielił miejsca z żadnym drzewem,

Prostatą, głuchym, ustną jamą,

Przez faunę też nie pałał gniewem...

Dwudziesty września piąć już chce się

Rad z człowieczeństwem się kojarzyć.

„Jeden dzień?! Mało! - głos, gdzieś w lesie - Człowiekiem zawsze! Jak już marzyć...”

Wiosna to też stan umysłu,

Ze snu obudzona nadzieja.

Oby jak bańka nie prysła,

Szła wiernie, bez ale, tam gdzie ja.

Depresję żegnać zimową

Już pora najwyższa, bo przecież

Czas zacząć poważną rozmowę

O słońcu, o drodze, o świecie.

Rozmyślać, razem i znowu,

O znów panoszącym się życiu,

Upajać się hitem marcowym -

Jak pięknie wychodzi z ukrycia.

Jak zawsze zmęczony zimą

Już pędzę w skowronkach cały,

Z należną bóstwom estymą.

Świat przecież jest doskonały.

Nie będę wiatrem wiejącym bez celu

Ani piorunem co na oślep bije,

Nie skończę tak, jak kończy wielu,

Póki sił starczy i dopóki żyję.

Nie chcę gorzkiego wegetacji smaku

Skoro, że żyję nawet nie poczuję.

Usłyszeć nie chcę: Och ty nieboraku...

Z uporem trwanie bez sensu... Dziękuję.

Życie smakuje, gdy przyprawą, chęci...

Bez nich się słodką nie nacieszysz chwilą.

Naprawdę żyją ludzie uśmiechnięci

A każde życie jest „zieloną milą”.

Młodym posłużyć mogłaby za przykład,

Że jest odważna, odporna na gromy,

Że nawet ona może być niezwykła -

Starość - gdy wzlecieć zechce nad poziomy.

Nie pukaj. Drzwi otwarte.

Nie proś. To ja poproszę.

Na jedną stawiam kartę,

Reszta, to tylko grosze.

Nie jestem przezroczysty...

Nic nie mam do ukrycia...

Ot. Takie ćwierć artysty.

Jakieś okruchy życia.

Kto by mnie z resztą pytał,

Czy jeszcze mam pragnienia.

Nikt nawet nie przeczyta.

Dyrdymał bez znaczenia.

Pukać nie musisz nawet,

Przecież na ciebie czekam.

Nie powiem, że mam wprawę...

Reszta to temat rzeka.

Przyśniło mi się to, czy nie przyśniło...

Trudno powiedzieć. Z tym, to rożnie bywa.

Czasem niewinnych kilka słów, że miło...

A czasem woda zimna... Coś w niej pływa.

Życie. Daj spokój. Przecież jestem nagi.

Przez ciebie cały na wskroś prześwietlony:

Powagi zero, jeszcze mniej rozwagi

Odkąd poezji sługa uniżony...

Sam sobie dziwię się, dlaczego jeszcze

Nie wyczerpałem sił wszystkich zapasów.

Nad głową chmury kłębią się złowieszcze...

Nadzieją żyję, lepszych dożyć czasów.

Już pora przerwać smutku błędne koło.

Smutek zbyt smutny... W takim wytrwać trudno.

A może by tak - goło i wesoło,

Gdzie dwoje gołych... nie może być nudno.

Kochać, to znaczy oddać za nią życie

Bo wolność warta największych poświęceń,

Bo dzieci moich kocham serca bicie

I, że zwyciężę dla nich wierzę święcie.

Jedynie taka miłość życia warta.

Rodzonej matki dziecina nie zdradzi.

Choć nie raz dusza zawyje rozdarta,

Z „bratnią pomocą” też sobie poradzi.

To już nie chmury gdzieś w oddali,

To coś zbudziło przerażenie

Bo niebo się nad Dnieprem wali,

Sąsiedztwo nowym brzmi znaczeniem.

Tym bardziej, gdy agresor włada,

Co mu nie broni czynić świństwa,

Językiem, którym odpowiada

Babcia swym wnuczkom od dzieciństwa.

Co zapamięta świat po latach,

Gdy się dopełni sprawiedliwość:

Obu narodów gorzką stratę?

Że nie popłaca zbytnia chciwość?

Smak hańby w miejsce wielkiej chluby,

Czy motywacji moc nierówną?

Wypełzającą z fałszu tuby

Coś udająca kupę g...a?

Czy, że historia nie ma końca

I nic nie przetrwa po wsze czasy?

Że zbrodnia wciąż wysyła gońca?

Że nie na darmo płoną lasy?

Że się doczeka każda nacja

Sławy należnie zasłużonej?

Że w wiersz ubierze ją narracja?

Że albo przetrwa, albo skona.

Już Petersburga nie odwiedzę raczej

Nad Newą nocy nie zobaczę białych,

O Moskwie słowa nie powiem inaczej,

Jak, że się we krwi upaprała cała.

Dopóki rządzą na Kremlu zbrodniarze

Usunę Rosję z grona mych znajomych,

Póki ich własny naród nie ukarze

Rzucał w nich będę me prywatne gromy.

Dobrego słowa Rosja nie usłyszy,

Ziemia jej dawne zapomni cierpienia,

Póki nad Dnieprem „ruski sołdat” dyszy

Rozkazom wierny, ale bez sumienia.

Rosjanin odtąd kojarzył się będzie

Ze złem skalanym najsmutniejszą wojną,

Spluną na jego widok bracia wszędzie,

Chociaż przeżyli z Maszą noc upojną.

Najmocniej cierpi Rosjanka z Charkowa,

Mąż Ukrainiec i ich trójka dzieci.

Trudna surżykiem pośród łez rozmowa...

Czy jeszcze kiedyś słońce im zaświeci?

Bez poezji żyć da się.

I tak nie ma kalorii,

Ni promila promili.

Na coś mogłaby zdać się?

Taki grzebień uczesze...

Taka łyżka nakarmi...

Z nią nawet nie pogrzeszę.

Ktoś poprosił - Wiersz daj mi.

Energia potencjalna

Może się w strofach zmieści,

Lecz prawda jest brutalna...

Wojną dziś płaczą treści.

A świat już z wojną się oswoił,

Dolar na swoją półkę wraca,

Czy Ukrainie żyć pozwoli?

Czy „setka” udobrucha kaca?

Już wiele razy dowiódł tego,

Że się współczuciem szybko sycił.

Wkrótce zapyta się: „Dlaczego

Na siebie bardziej żeś nie liczył?

Nie można tak krzyżować planów.

Do trosk o siebie wiosna skłania

Szczęśliwe panie, z forsą panów.

Z trudem już znoszą sierot łkania.

Bo świat do śmierci jakby przywykł,

Zbyt dużo jej ostatnio wokół...

Jak bez powietrza śnięte ryby

Umieraliśmy rok po roku.

Nie można z boku stać bezradnie

Niech Dmytro rąbie „Hydrze” głowy,

Dopiero, gdy ostatnia spadnie

Czas przyjdzie toczyć z nią rozmowy.

Gdy głodny ktoś uznania,

- Sławę wróżyła niania -

Jeśli nie złotych blaski

To może choć oklaski...

Bywa miarą sukces

Choćby zmiana adresu...

Nie mów mu o pokorze.

Na polu, czy na dworze,

Mały, średni, czy duży

Nawet, gdy nie zasłużył,

Pełen wiary chcieć będzie

Miejsce w pierwszym grzać rzędzie.

A ono dla wybranych,

Wybitnych, już uznanych,

I tych, co się czasami

Tylnymi wcisną drzwiami.

Zapłacze ktoś po prapradziadkach?

Po ich rodzicach ktoś zapłacze?

Nie odziedziczysz morza w spadku

W którym by mokło się inaczej.

Trudno się godzić z wyrokami,

Ich nieuchronność pojąć trudno,

Brutalnej prawdy nie okłamie

Nadzieja z twarzy pięknem złudnym.

Zasnąć nie daje niepojęta,

Ciekawość, co za horyzontem...

Czy droga prosta, czy dal kręta...

Z długim, czy z krótkim bomba lontem.

Z genami niedoskonałości

Jak ogród zarażony chwastem,

W objęciach smutku, nie bez złości,

Nie zakończymy dnia toastem.

Gdybym mógł przetrwać w porcji krzemu,

Jako skrzyp choćby, korzeń chrzanu...

Ktoś krzyknie - Nie!... A niby, czemu?

Będę się trzymał tego planu.

To już nie chmury gdzieś w oddali,

To coś zbudziło przerażenie

Bo niebo się nad Dnieprem wali,

Sąsiedztwo nowym brzmi znaczeniem.

Tym bardziej, gdy agresor włada,

Co mu nie broni czynić świństwa,

Językiem, którym odpowiada

Babcia swym wnuczkom od dzieciństwa.

Co zapamięta świat po latach,

Gdy się dopełni sprawiedliwość:

Obu narodów gorzką stratę?

Że nie popłaca zbytnia chciwość?

Smak hańby w miejsce wielkiej chluby,

Czy motywacji moc nierówną?

Wypełzającą z fałszu tuby

Coś udająca kupę g...a?

Czy, że historia nie ma końca

I nic nie przetrwa po wsze czasy?

Że zbrodnia wciąż wysyła gońca?

Że nie na darmo płoną lasy?

Że się doczeka każda nacja

Sławy należnie zasłużonej?

Że w wiersz ubierze ją narracja?

Że albo przetrwa, albo skona.

Och! Ta mowa ciała...

Gdyby wybór miała...

Mówi więcej ciało

Niżby mówić chciało.

Opowiada więcej,

Wierniej i goręcej

Niżby słowa chciały

Niżby rozumiały.

Bo gdy słowa kłamią,

Nawet gdy nie ranią,

Ciało prawdę powie,

Ciału fałsz nie w głowie.

Łatwo podziw mój budzą

Obywatele świata,

Nigdy mi się nie nudzą.

Tyle jest piękna w ptakach.

Podziw budzą najszczerszy

Dziobate w piórkach ciałka.

Własnego warte wiersza

Cuda z żółtka i z białka.

Gdy na bociana czekam,

- Tu przecież jego gniazdo -

Wiem, że i dnia nie zwleka,

Leci, choć nie „okazją”.

On mierzy się z wiatrami,

Ja stary wzrok wytężam.

Pakt taki między nami...

Ja tu... a on zwycięża.

Bez cienia wątpliwości

Bocian, to przykład tylko,

Wszystkich skrzydlatych gości

Cieszył się będę chwilką.

Jak się budzić bez dudka?

Dziwny świt bez kukułki.

Lubię ptasią pobudkę,

Przecież mam z nimi spółkę.

Bez tego gwaru smutno,

Bo jakże bez sierpówki?

Byłaby wręcz okrutna

Noc bez rozmówki z sówką.

Wiosna, chociaż mrozy nocą

- jak to w marcu - się ochocą,

Wątle jeszcze przecież siły

Na bój z szarym tłem rzuciła.

Jako pierwsze w śniegu ponów

Z zimy się wyrywać szponów

Będą wrzośce, już gotowe

Z wiosną wdawać się w rozmowę.

W słońcem marca dzień rozgrzany

Pobudziły się szafrany,

Wszystkim trudno w to uwierzyć,

Każde oko ku nim bieży.

Na ten sygnał, jak na rozkaz

Drobny narcyz pragnąc sprostać,

Do puszkinii i pierwiosnków:

„Wychylajcie śmielej noski!”

Jeszcze tydzień, jeszcze chwilka

A forsycji kwiatków kilka

Hasło - licząc na odzewy -

Śle i pyta: „Gdzie wy!? Gdzie wy!?”

Już magnolie, jak co roku

Kąpać będą dnie w uroku,

Co koronom się cesarskim

Mienić będzie blaskiem rajskim.

Tulipany ledwie sączą

Z wiosny dzbana, lecz dołączą,

No, bo jak bez tulipana

Dzień kwietniowy witać z rana?

Wszędzie słychać: Wiosna! Hura!

Rododendron się purpurą,

Tysiącami wersji różu

Chwalił będzie; To mi służy!

Błagam by ogrodu piędzie

Rozwiośniły się już wszędzie,

By konwalią zapachniało,

W sercu żeby znów zadrgało.

Iga Świątek! Iga Świątek!...

Ciągnąłbym ten piękny wątek,

Ale skromność prawdzie szkodzi,

Myśl się stosowniejsza rodzi:

Gdybym czapkę miał z orzełkiem

Salutowałbym Jej z wdziękiem,

Podpowiadał wszystkim wokół:

Patrzcie! Nad Nią krąży sokół.

Niech się dowie, że my za Nią...

Że dusz naszych odtąd Panią.

Niech Polaków czuje dumę

I wstyd, że tak nikt nie umie.

Gdy gra serca mocniej biją,

Cała Polska Igą żyje...

Zawołajmy: Niech zwycięża

Rakietowym swym orężem!

Niech woleje... Niech forhendy...

Dropszot, smecze i bekhendy...

Niech Jej asy jak z rękawa...

Niech Jej sława! Sława! Sława!...

I mija rok kolejny,

Przybywa siwych włosów...

Już nie ma dawnej werwy,

Już coraz mniej patosu.

Dobrze, że chociaż wiosna,

Jak zawsze doskonale,

Doktora roli sprosta,

Choć się nie śpieszy wcale.

Co by się jej nie stało,

Jakby nie marzła nocą,

W maju już całkiem śmiało

Znów zechce przyjść z pomocą.

I nawet stare serce

Bzów się racząc widokiem

Wdzięczne jej będzie wielce,

Jak dawniej, jak przed rokiem.

Nie mówcie o sprawiedliwości,

O prawie też nie mówcie nic.

Łatwiej wam będzie o podłości,

Czym jest złodziejstwo, co to pic...

Lepiej sprawdzacie się w cynizmie,

W etyce najwyraźniej nie.

Kto się wzorować chce na Dyzmie

Prawdę traktował będzie źle.

Najlepiej, gdyby was nie było...

O ile milszy byłby świat.

Ludziom przyjemniej by się żyło.

Kraj nasz męczycie tyle lat.

I gdyby naród was pogonił,

A złodziej oddał to, co skradł,

Nie wiem, kto łezkę by uronił...

Pora by włos wam z głowy spadł.

Ot. Niby wiosna a tak smutno...

Niepewność. Wojna u sąsiadów...

Strach myśleć, co przyniesie jutro.

Dziś, dużo złych zostawia śladów.

Paradoksalnie, dóbr przybywa

Ale o radość jakby trudniej.

Pamięć odległych łez ożywa,

Te wszystkie „ wrześnie, sierpnie, grudnie”.

Ludzie, to dziwne są istoty

Nie cieszą się tym, co już mają,

Stawiają niepotrzebne płoty,

Tłumaczą, chociaż się nie znają...

Nauka? Eeee tam... Niby po co.

Gdyby bez trudu tak... Pokusa...

Tylko naiwni wciąż się pocą,

Wystarczy dodać plus do plusa.

Wybory pewnie już niedługo.

Plusów przybędzie. Cóż inflacja...

Pan wynagrodzi wierność sługom.

A może przesiadkowa stacja...?

Umysłowy kaleka...

Z pozoru nie najgorzej...

Inna wersja człowieka,

Póki ust nie otworzy.

I choć w rządzie ministrem

- Cóż za koszmarne czasy -

Długo jeszcze z tornistrem

Mógłby stawać w zapasy.

Nie pytajcie mnie - kto to,

Przecież prosta zagadka...

Lecz podpowiem z ochotą:

Nie brałbym go na świadka.

By nie chodzić po sądach,

- Dość i tak mają pracy -

Wspomnę coś o poglądach...

Innych, choć to rodacy.

Byle do wiosny... Coś mi podpowiada.

Na powiew ciepła czekam niecierpliwie.

Nastrój bojowy, choć to nie wypada...

Aż sam się własnej waleczności dziwię.

Bo przecież lata... Kroku nie przyśpieszę...

Smutne wyroki dawno już zapadły...

A ja się z wiosny, jak z prezentu cieszę,

Przecież nadziei sroki mi nie skradły.

Nawet rozsądek, stróż mój osobisty,

Pełen niezgody gotowy do skoku,

Choć już w kolejce stał do okulisty

Nie mogąc dostrzec dla siebie widoków.

Życia odwagi zabraknąć nie może.

Bo czy wypada czekać na jałmużnę?

Wiosną zapomnieć lepiej o pokorze,

Nie czas rwać włosy... A i żale próżne...

Nikogo takie gesty nie poruszą.

W długiej i krętej drodze do sukcesu

Może, gdy dobrą się okażesz duszą,

Zwyciężysz zanim ciemność dojrzysz kresu.

Najłatwiej zwieść zakochanego.

Taki, jak dziecko w lunaparku...

Zanim odkryje sens wszystkiego

Z losu się ciesz, jak z podarku.

W objęciach uczuć szklanej wieży,

Możliwe, nawet niemożliwe...

W co zechce wierzyć, wierzy szczerze,

Uśmiechy wokół śle życzliwe.

Zakochanemu nieprzytomnie

Cios zadać łatwiej nieodparty,

Bo kiedy woła: Do mnie! Do mnie!

Czy chce, czy nie... Odkrywa karty.

Lecz się zdarzają blotki skromne

Bijące walor w grze w bez atu,

I zwyciężają, są ogromne,

Na miłość przepis dając światu.

Pecha miałem być przypadkiem

Polityki PiS-u świadkiem.

I to było żenujące,

Bardziej niż kwas solny żrące.

Wszystkie Panie z tortów słynne

Senat rychło zwiedzić winne

Bo tam Pęk w takt dobrej zmiany

Się wykazał - w biciu piany.

Za to w kremie - rany boskie -

Wprost cudowny był Kwiatkowski.

Jedną serią z automatu

Podsumował clou tematu,

Jak to premier z ministrami

Krew oddając grzmią sankcjami

Tak, by Ruskim spraw nie zmącić,

Unię ostro szablą trącić.

Zaś Karczewski zmienia zdanie

O nadzwyczaj ciepłej łani...

Łukaszenka ostygł znacznie.

To roszada wręcz pokraczna.

O dwóch smugach na niebie

W smutnej drodze od siebie,

Czyli po zakochaniu...

Jak po próbnym rozdaniu...

Bo kiedy miłość mija

To obojętne czyja

I komu będzie lepiej -

Ślepemu, czy też ślepej?

Ja tego wiedzieć nie chcę,

To zawsze trudna lekcja.

Nie wyciśniesz jak pryszcza...

COŚ zamienia się w zgliszcza.

Tu prysznic, to za mało

Bo przecież coś zagrało...

Bo miłość, to nie kurz...

Było, minęło i już...

Wietrzyć pokój i spokój...?

Czy bardziej paproch w oku...?

Już za chwilę pójdziemy na spacer,

Taki długi, po parku obrzeża,

Bzy nas znowu uwiodą zapachem,

To się nam już od dawna należy.

Pod tym samym siądziemy kasztanem

Na tej samej, zielonej ławeczce,

Znów odgarnę ci włosy rozwiane,

Niech ich podmuch nie waży zbyt lekce.

Odgrzejemy stygnące wspomnienia,

- Cóż zostało nam jeszcze innego? -

Już odległe nie dla nas marzenia,

Już nie pora szukania winnego.

Rozkwieconą się cieszmy magnolią,

Każda radość na starość jest cenna,

Ty ubierzesz się nieco frywolnie...

Tulipanem ci będę wiosennym.

Czy można w żywe oczy łgać?

Czy jakieś są łgarstw granice?

Jak długo można w kłamstwie trwać?

Długo, choć pic zawsze picem...

Gdy nie kosztuje łgarza nic

A nawet się mu opłaca...

Już tylko pic, za picem pic...

W nich kłamca się zatraca.

To nawet nie jest szczęścia łut,

Rutyna to, chleb powszedni...

Przez kłamstwa wyśpiewane z nut

Naiwni biednieją biedni.

Niech nikt nie wmówi tobie, że

Kłamstwami się najeść można

Gdy bez skrupułów ktoś wciąż łże,

Doń zawsze podchodź z ostrożna.

Sol si, fa sol, do re mi,

Bym śpiewał całej Ziemi

Nie tylko dzisiaj - stale

I bez żadnego ale

Wciąż pytał się - jak „sie ma”

Bo drugiej takiej nie ma,

Bo tu i teraz tylko...

Oddychać mogę chwilkę...

I kochać całe życie,

I kąpać się w zachwycie.

Bo tylko tu być mogę,

Bo tylko tu znam drogę.

Ogród wymaga pielęgnacji.

Nie dla szczęśliwych to zadanie.

Bo oni - wcale nie bez racji -

Szczęście by jedli na śniadanie,

Na obiad, no i na kolację

By, kiedy tylko rano wstaną

Ze swego szczęścia zdać relację.

Brak szczęścia byłby dla nich raną.

Nie w głowie im pielenie grządek

Z grabiami tan, koszenie trawy...

Tak nakazuje im rozsadek,

W szczęściu chcą nabrać większej wprawy.

Ogród, to jakby coś na potem

Teraz nie mają dosyć czasu.

Kiedyś dopadnie ich ochota

A dzisiaj, wolą pójść do lasu.

I tak niedobrze, i tak źle

A serce skołatane...

W tym samym zaplątani śnie.

Och! Wybrać się w nieznane...

Długą rozmowę, już bez słów,

Stęsknieni siebie wiodą.

Który to już księżyca nów

Ze zgodą na brak zgody?

O jutro się rozpycha lęk,

Obydwie dusze płaczą,

Już nawet szczęście traci wdzięk

W oczach szczęść podglądaczy,

Bo nie są wcale pewni, czy

Coś się w ich życiu zmieni

I, czy gotowi są do gry

Z najlepszym zakończeniem.

Błagają jeszcze - Chociaż znak...!

Bez skrzydeł nie poleci,

Ani, gdy tlenu w płucach brak.

Gdy gwiazda im nie świeci.

Choć jedno do drugiego lgnie

Samotność im sądzona,

Cierpią osobno jak dwa pnie,

On tu a gdzieś tam ona.

Uwielbiam język polski

Z szelestem liści, przed dżdżem,

Jak biuścik i podwiązki...

Tak mało wciąż o nich wiem.

Ale się uczę stale,

Na sukces mam nadzieję,

Tremy nie czuję wcale

Pod nosem się zaśmieję.

Zwykła ciekawość świata,

Sam się jej często dziwię,

Ze słów się obraz splata,

I śledzę go wnikliwie.

Patrzę jak wij się wije...

Szuka jeż chrząszcza zucha...

Żuraw wyciąga szyję,

Żalów pokląskwy słucha...

W tych bliskich sercu dźwiękach

Obcy język plączących

Świata całego wdzięki

Wąska bym słomką sączył.

I poszedłbym, gdzie ruczaj

Koi pragnienie lasu,

Gdzie puchacz się rozhuczał...

Gdybym dosyć miał czasu.

A może wsparty ciszą,

Kochanym, polskim słowem

Kolejny wiersz napiszę,

Jak nie, to choć połowę.

O tym, że jarzębina

Właśnie przeciera oczy,

Że jej to również „wina”,

Że świat jest tak uroczy.

Choć nie wiem, czy sił starczy

By się pokłonić światu

Fakt, że mnie tym obarcza

Własnego wart tematu.

Wnuczka ziemniaczka obdziera ze skórki

Całkiem na żywca, tak bez znieczulenia.

Czy z tą pieszczotą ktoś by pragnął spółki?

Nie wierzę! Przecież trzeba mieć sumienie.

Bo czy nie można go upiec w mundurku?

Choć jeść obierki... Czy to nie pokraczne?

Ponoć najzdrowsze w nim to, co pod skórką.

Może spróbuję, może będzie smaczny?

Nie! Żywcem nie chcę obierać ziemniaków.

Niech się do końca w garniturku bawią

Może, gdy zmiękną już nie będzie draki

Bo okrucieństwa normalnie nie trawię.

Z tym zrozumieniem... To prawda najszczersza.

Słyszałem od wielu już osób...

Że karkołomne? O to, to już mniejsza...

Zrozumieć kobietę...? Nie sposób.

Nie! - Mówi, nawet kiedy bardzo pragnie

I płakać potrafi ze szczęścia,

Przebój nucąc fałszujesz, powie - Ładnie...

Lecz tylko do czasu zamęścia.