Ja wręcz niezwykle cenię sobie ciszę,

W ciszy wyraźniej własne myśli słyszę.

Piszę, bo tylko tak malować umiem,

Słów wszystkie barwy zwyczajnie rozumiem

Piszę, gdy pragnę głębię uczuć wyznać,

I kiedy zechcę się do czegoś przyznać.

Piszę, o wszystkim, co w życiu istotne,

Pocieszam dusze tęskniące, samotne.

Chcę, by dziecięce buzie wciąż się śmiały,

By mądre bajki czas im umilały.

Piszę, bo chcę coś od siebie przekazać,

Bo władzy nie mam, by móc coś nakazać.

Piszę, bo śpiewać także nie potrafię,

Na rauszu tylko, w jakąś nutkę trafię.

Piszę, bo ciągle w słowach sens znajduję,

Szarość ożywić kwiatami próbuję.

Piszę, bo słowo czasem życie zmieni,

Piszę, by ślad mój trwał w czasoprzestrzeni.

Piszę, bo słowa pozostaną wieczne,

Są niczym miecze, ostre, obosieczne,

Umieją, dobra jak i zła „narobić”,

Bronić potrafią, bez pardonu dobić.

Piszę: bo cieszę się światem uroczym,

Bo bardzo lubię, bo ciągle mam o czym,

Bo chociaż wiele spraw na starej głowie,

Za grzech milczenia sumienie odpowie.

Piszę, gdy wolność o pomoc zawoła,

Osamotniona jest bezbronna zgoła.

Słowa moc mają, zwyciężyć potrafią,

Gdy w samo sedno rzeczy celnie trafią.

Piszę, by prawdę poznał nawet głuchy,

Żeby cierpiący doświadczył otuchy.

Ważnych powodów podać mogę tysiąc.

Jeden by starczył. Och! To mógłbym przysiąc.

Lecz, gdy ktoś uzna, że to ciągle mało,

Gdy głos usłyszę – „Więcej by się zdało!”,

Rymów się ciesząc formą doskonałą:

Piszę, by pamięć ćwiczyć podstarzałą.

Piszę, bo ciągle sen mi piękny śni się;

Poezją, pragnę mą wypełnić ciszę.

P.S.

Dojrzałym fanom miłosnych uniesień

Przypomnieć pragnę, że już minął kwiecień;

Piszę, by Eros ożywił sypialnie,

Nim drzwi na zawsze zamknie wam brutalnie.

W pochodzie uczuć, kroku czas przyspieszyć,

Wstrzemięźliwością, już nie pora grzeszyć,

Bo monorymem nie zdołam pocieszyć,

Gdy znowu Amor zechce serce przeszyć.

Po horyzont mgłą zasnuty

Stary Rok się z Nowym wita.

Smutny widok, smutne nuty.

Smutna grudnia świta.

Jutro styczeń, z nim nadzieja,

Że się świeża biel rozgości.

Póki co, znów mleczna knieja

Fanów śniegu złości.

Trudno ciągle żyć wspomnieniem

Sanny, łyżew i bałwana

Styczniu! Nie bądź takim leniem,.

Śniegiem poprusz z rana!

Bo za wszystkie sine nieba,

Wszystkie deszczu zimne chłosty,

Udać ci się będzie trzeba

Ku bramom Kanossy.

Zawsze się spodziewać trzeba

Stosownej riposty

Nowe życzenia płyną w Nowym Roku

Z każdego niemal zakamarka świata

Od córki, wnuka, matki, teścia, brata,

Dobrych przyjaciół, przechodniów w amoku...

Cuda, magiczna niemal, czyni data,

Pierwszego stycznia nie uczynisz kroku

By nie doświadczyć tej magii uroku,

Za gorycz rocznej tęsknoty zapłata.

Nawet jeżeli świętujesz z doskoku,

Gdy się marzenia spełniać zechcą tylko,

Rok się okaże jedną, piękną chwilką.

Nawet na co dzień zapomniana chata

Poczuje nastrój Noworocznych życzeń,

Których obfitość zafundował styczeń.

O śmierci, kiedy myśli człowiek,

uważnie wszystkie ruchy śledzi,

lecz choćby nie zamykał powiek,

nie upilnuje - już tu siedzi.

Jednego słowa nie wysłucha,

prośby, by nieco zaczekała,

zawsze nieczuła, zawsze głucha

i szansy nie ma by zaspała.

Swój ostry dyżur pełni wiernie

bez wolnych sobót i niedzieli,

kpiącym w twarz śmieje się bezczelnie,

każdego śmiałka onieśmieli.

Nie wiem, dlaczego trwoży myśli

nas, jej potęgą wystraszonych?

Przecież na chwilę żeśmy przyszli...

Każdy w jej ostre wpadnie szpony.

Najgorsze chyba to czekanie,

choć nie wiem, po co na nią czekać,

bo kiedy wyśle powołanie

już nie pozwoli chwili zwlekać.

A może nie czekanie wcale...

może ta pewność, że powrotu

nie ma... lecz mniejsza o detale;

Większego życiu brak kłopotu.

Gdyby tak można już tej wiosny

Rozsądek wysiać jak sałatę,

Odpuściłbym już plonu stratę

Gdyby ktoś skradł mi go - zazdrosny.

Gdyby tak wyobraźnia jeszcze

Zdołała choćby wykiełkować,

Też mógłbym zbioru nie żałować,

Byle wróżb skończyć byt złowieszczy.

Gdyby zechciało tak się zdarzyć

Kraj by skorzystał na tym wielce,

Mnie nie bolałoby już serce...

Już nie wystarczy stać na straży.

Och! Gdyby się choć trochę dało

Wysiać tęsknoty za wolnością

Może nie pisałbym ze złością...

Starość by mi się spodobała.

Przegrać z twym lękiem – rozumiem.

Obawy są przecież normalne.

Z czasem się mierzyć… nie umiem,

To zawsze boleśnie banalne.

Może nadziei zbyt dużo,

Zbyt nierealnej wiązałem…

Gwiazdy sukcesu nie wróżą…

Noc przyszła – z nią się przespałem.

Dzień może nowy przyniesie

Wraz z tobą porcję pociechy,

Błąka się radość w bezkresie

Tam zostawiłem uśmiechy.

Wiersz żalu gorycz odgania,

Smutek złagodzić pozwala,

Myśli się rwą do spotkania,

A rym – szyderca: ”Tra, la, la”.

Dziewczyno. Nie patrz tak na mnie

Bom jeszcze pomylić się gotów,

Choć brzmieć to może nieskromnie,

Że jestem twych godzien zalotów.

Kiedy już trafię na haczyk,

Gdy tylko urośnie napięcie

Usłyszę - Niech pan wybaczy...

Odwrócisz się z gracją na pięcie.

Nic nie zostanie innego

Jak szybko zapomnieć o tobie

A na pytanie - Dlaczego?

Odpowiem ci w pierwszej osobie.

Może i jestem kochliwy,

Naiwny - to już niekoniecznie.

Też czasem bywam myśliwym,

Też umiem rozstawać się grzecznie.

Babcie przecenić, wierzcie mi nie sposób.

Nie znam i nie chcę poznać takich osób,

Które by zdania były przeciwnego

Nawet nie będę pytał ich - Dlaczego?

Bez babci nie ma szczęśliwych dzieci

To ona wnuczkom przykładem świeci.

Czule przytuli, nerwy ukoi nerwy

Choć na nos pada nie zrobi przerwy.

Gry groźna kara dręczy sumienie

Ona załatwia uniewinnienie.

Przy babci, każda chwila bezpieczna,

Dla młodej matki babcia konieczna.

Bez niej tak trudno wychować dzieci,

Więc za ocean do córki leci.

Często, gdy w domu jest „naczelnikiem”,

Polskich tradycji wiernym strażnikiem...

Wspaniała babcia „zrobiła sztuczkę”,

Kiedy za córkę, rodziła wnuczkę.

W ten sposób nigdy, choćby miał chęci,

Żaden się dziadek, tak nie poświęci.

Jemu zostaje rola pomocna

Czasami dzienna, najczęściej nocna.

Kiedy piec wygasł i  zimna chatka

Dorzuca węgla. Ot - dola dziadka.

Poszedł nieszczęśnik po rozum do głowy

A tu... zamknięte, wielka kłódka wisi -

Towaru nie ma, nowy niegotowy.

A wokół zapach jakiś taki mysi.

Znak, ze już dawno nikt tu nie zaglądał

Bo, po co? Żadnej potrzeby nie było.

Darmochę chwalił, więcej nic nie żądał ,

Przy czwórce dzieci jakoś mu się żyło.

A teraz kłopot, bo dzieci wyrosły

Plusów zabrakło... do pracy iść każą

Co sobie myślą? Dopadły mnie osły...

Praca fizyczna dla mnie jest potwarzą.

Gdyby, choć jakaś lżejsza, umysłowa...

A oni z gębą - Masz kwalifikacje?

Mówią, że ręce to tylko połowa,

Zbyt długie miała głowa twa wakacje.

A może gdybym tak do PiS-u wstąpił,

Nadzorcza rada w jakiejś większej firmie...

Prezes nie będzie chyba swemu skąpił,

Jak nie, to może ambasada w Birmie?

W ostateczności, tak po znajomości,

Skończyłbym prawo, najchętniej zaocznie,

W Toruniu nikt mi nie zrobi przykrości.

Prokuratorem będę - niech tam... nie odpocznę -

Dyspozycyjnym, na wszystko gotowym.

Natychmiast spełnię, co minister powie,

Mnie nie potrzebne będzie jedno słowo,

Śladu nie będzie nawet po rozmowie.

Biebrza śniegiem otulona

Jak ją znam - zadowolona.

Wiosną pewnie się odwdzięczy;

Choć ta biel niektórych męczy.

Mnie bezśnieżna zima smuci

Będę się ze styczniem kłócił

Kiedy pożałuje bieli

Ogród marznie bez pościeli.

Woda śnić się będzie wiosną

Bez niej lilie nie urosną;

Drobne nieco mam z bałwana,

Śnieg mnie cieszy już od rana.

Nic to, że szuflować trzeba

Skoro puch się sypie z nieba.

Na mróz czasem ponarzekam,

Śniegu już od grudnia czekam.

Łzy roniła renkloda

Gdy z drzewa ją zrywali:

Jestem jeszcze zbyt młoda

Och! Jak mi pestka wali.

Dlaczego się śpieszycie,

Ja taka niedojrzała.

Pewnie nie uwierzycie -

Nie będę smakowała.

Lecz kiedy w kompot wpadła

- Prośby się na nic zdały -

Zmysły smakoszy skradła

Efekt był doskonały.

Słodycz niespotykana

Z  goryczki jedną nutką

Wieczorem, za dnia, z rana...

Rozkosz brzemienna w skutkach,

Bo wkrótce rozwolnienie

Dać znać renklodce mogło,

Że czyste ma sumienie,

Że gwałcicieli zmogło.

To ty - szepnęła - nie inaczej,

Sprawiłeś, że się zakochałam,

Nie troszkę a na zabój raczej,

Bo czy ja inne wyjście miałam?

To chciał usłyszeć rozmarzony,

O życia blaskach głodny wiedzy

Na wszystkie się rozglądał strony

Choć ostrzegali go koledzy:

Bez niej ci - chłopie - lepiej będzie,

O ile cenisz błogi spokój,

Już nie położysz gaci wszędzie

Nie wysłuchawszy słów potoku.

W lenistwie już się nie pogrążysz

Nawet, gdy wielką masz ochotę.

Tylko kawaler sprzątać zdąży,

Naprawdę wolną ma sobotę.

Rozkosz to tylko snu połowa,

Bo, gdy na figle przyjdą chęci

Ją dziwnym trafem boli głowa,

Znani cię nie wspomogą święci,

Więc zanim męża status skusi

Już tym - radzimy - nie idź tropem,

Zastanów się, czy aby musisz...?

Powodów na NIE znajdziesz kopę.

Złych przepowiedni nie posłucha,

Choć nie wie na co się porywa,

Cisza zamęczyć może głucha.

Nadzieja przyzna - Różnie bywa.

Każde życie nie prostą jest sprawą,

To arena prób ciągłych i błędów.

Nie ma tylu ni kolumn, ni rzędów

By je każda przyjęła zasada.

Tylko z boku wydaje się takie

Ułożone, jednakie w relacjach,

Nikt nie zmieści w czternastu go stacjach

A wyjątki są zawsze samotne.

Niepojęte są losu wyroki,

Czasem trudno się z nimi pogodzić,

Jeszcze trudniej dać odpór powodzi,

Ciężko znosić związane z tym kroki.

Niech nie sądzi, kto piekła nie przeżył

Nie on będzie z tym bólem się zmagał

Że współczuje, rozumie - to blaga

W jedną - świętą mu - prawdę uwierzył.

I niech wierzy, ma prawo do tego,

Lecz cierpiącym niech praw nie odbiera,

Bo tak miłość do bliźnich zamiera;

Stwórca wyrok swój wyda bez niego.

Kiedy matka miast blasku

Czekać musi w potrzasku,

Kiedy wręcz bez powodu

Smak poznaje zawodu

Bo jej nikt nie dał wiary,

Że ma szczere zamiary,

Że nie prosi nagrody,

Że nie musi mieć zgody...

Wtedy pytam, bo pora:

Kto jej wysłał potwora?

Gdzie demony się budzą?

I dlaczego się trudzą?

Chwyć paskudztwo za gardło

Nawet, gdy się rozdarło,

Że inaczej nie może,

Że nie stroną w tym sporze...

Bo rozstrzygnął trybunał

A trybunał się skumał...

I po z „bogiem” rozmowie

Stawia wszystko na głowie.

I czcze przecież wysiłki

Kodu życia pomyłki,

Rodzić muszą kobiety;

Ciemność rządzi - niestety,

Cieszyć każe się wszystkim

Bo jak nie... to wyzwiska -

Nie doceniasz podarku -

Woła cieć w lunaparku.

Kocha... uparcie powtarza to stale

Niczym relację w pętli uwięzioną,

Tęskni niezmiennie i źle jest mu, ale

Miłość nie takie trudności pokona.

Zaczekaj - słyszy - jeszcze się wypełni...

Jeszcze się sobą nacieszyć zdążymy,

Niech tylko księżyc się wysrebrzy w pełni

W nocy objęciach zmysły zanurzymy.

Czy się do smutku można przyzwyczaić?

Jak długo łykać obietnice można?

Zbolała dusza się do niebios żali:

Miłość nie może być aż tak ostrożna.

Lepiej by było zakochać się w głazie,

Choć równie zimny nigdzie nie odejdzie,

Nie powie – wybacz, nie mogę. Na razie…

On nic nie powie, równie głuchy wszędzie.

Na progu przysiadł, niepewność dręczy,

Bez ostatniego ku szczęściu kroku.

Wsparcia żadnego, choćby poręczy,

Choćby zapachu, magii uroku...

Siedział tak będzie aż anioł zmroku

Szepnie - zapukaj, odwagi nieco.

Ja się jedynie przysiądę z boku...

Daj szansę gwiazdom niech wam zaświecą,

Bo ona czeka z kieliszkiem wina,

Marzenie topi w gorzkiej czerwieni.

Gdyby choć jakaś ważna przyczyna...

Choć obietnica, że los się zmieni.

Nie dręcz dziewczyny, bukiet chwyć w ręce,

Nie będzie tęsknić za tobą wieki.

Czyś nieszczęśniku zgubił gdzieś serce?

Nikt być nie może bardziej kaleki.

Płaczesz? Pragniesz coś od życia?

Ono fantów nie rozdaje,

Sam wyznaczasz strefę bycia

Od poczęcia po rozstaje.

Nic u świata nie wyjęczysz,

Ciężką pracą go zdobędziesz,

Nagród stos Ci z czasem wręczy

Pośród orłów krążyć będziesz.

I urośnie duma - chwała

Bo za tobą pochód ruszy...

Naśladowców rzesza cała.

To nakręca... nawet wzruszy.

Wiedz, że sukces mniej smakuje

Gdy zdobędziesz coś z „pomocą”

Bo protekcje radość psują,

Szybkim sprayem gówno złocą.

Skrzydła zawsze rosną, kiedy

Dopomożesz wyjść z nieszczęścia

Temu, kto doświadczył biedy,

W sytuacji był bez wyjścia.

Obyś dość miał wyobraźni,

Bez niej każda podróż szara,

By pomyśleć o przyjaźni,

By wypełnić życie gwarem.

Bo przyjaciel da Ci w gębę

Gdybyś zechciał nie w tą stronę...

Wtedy ja spokojny będę

Że mieć będziesz dobrą żonę.

Czas ucieka, czas nie prosi...

Na nic do zegara żale...

Coś przez chwilę Cię ponosi?

Trudno! Zostaw! To detale.

O zazdrości słów kilka...

Choć zwykle jest mi obca

Czasem przychodzi chwilka,

Do nieśmiałego chłopca...

Pretensję ma do losu

Że mu talentu nie dał,

A los wciąż bez patosu:

Talent to często bieda.

Cóż taki wart bez pracy?

A praca wciąż czas liczy.

Ćwiczą, jak mróz Pankracy,

Talentu zakładnicy.

Na pewno chcesz mieć talent?

Chcesz mu poświęcić życie?

Słyszałeś kiedyś lament,

Głośne talentu wycie?

„Inni się bawią, ja nie!

Po parku chodzą parki

Ja nawet nie wiem gdzie,

Nie dla mnie te podarki.”

Wybacz. Nie. Nie słyszałem.

Może nie wiem, co mówię...

Jedynie szansy chciałem;

Talentu nie odmówię.

O śmierci, kiedy myśli człowiek,

uważnie wszystkie ruchy śledzi,

lecz choćby nie zamykał powiek,

nie upilnuje - już tu siedzi.

Jednego słowa nie wysłucha,

prośby, by nieco zaczekała,

zawsze nieczuła, zawsze głucha

i szansy nie ma by zaspała.

Swój ostry dyżur pełni wiernie

bez wolnych sobót i niedzieli,

kpiącym w twarz śmieje się bezczelnie,

każdego śmiałka onieśmieli.

Nie wiem, dlaczego trwoży myśli

nas, jej potęgą wystraszonych?

Przecież na chwilę żeśmy przyszli...

Każdy w jej ostre wpadnie szpony.

Najgorsze chyba to czekanie,

choć nie wiem, po co na nią czekać,

bo kiedy wyśle powołanie

już nie pozwoli chwili zwlekać.

A może nie czekanie wcale...

może ta pewność, że powrotu

nie ma... lecz mniejsza o detale;

Większego życiu brak kłopotu.

Dziewczyno. Nie patrz tak na mnie

Bom jeszcze pomylić się gotów,

Choć brzmieć to może nieskromnie,

Że jestem twych godzien zalotów.

Kiedy już trafię na haczyk

Gdy tylko urośnie napięcie

Usłyszę - Niech pan wybaczy...

Odwrócisz się z gracją na pięcie.

Nic nie zostanie innego

Jak szybko zapomnieć o tobie

A na pytanie - Dlaczego?

Odpowiem ci w pierwszej osobie.

Może i jestem kochliwy,

Naiwny - to już niekoniecznie.

Też czasem bywam myśliwym,

Też umiem rozstawać się grzecznie.

Styczeń bez śniegu martwi wszystkie dzieci,

Przed dąsem - choćby - nic ich nie powstrzyma

Bo bez bałwana...? Co to jest za zima?

O świecie w bieli chcą pisać poeci.

Nareszcie śnieży, odżywa nadzieja,

Że już na nami ponury cień grudnia,

Że już przybędzie nieco popołudnia,

Choć droga śliska, choć grozi zawieja.

Obawa drobna w sercu mym się rodzi

Bo posadziłem w ogrodzie wisterie

A precyzyjnie, to wisterii serię,

Mroźniejszy podmuch tym pięknościom szkodzi.

Może zbyt dużo od zimy wymagam...

Mrozie bądź łaskaw i nie szalej. Błagam!

Gdy się spotkamy tak zwanym przypadkiem

Gdzieś na ulicy... czekając w urzędzie...

Stać się to może przecież niemal wszędzie,

Wzrok twój przyciągnę jednym skromnym kwiatkiem.

Jak paw go będę nosił w butonierce,

Choćbym się ludziom dziwakiem wydawał

Miałbym to w nosie, w końcu moja sprawa...

Może cię ujmie... To możliwe wielce.

Będę cię szukał, niebo prosił będę

W poszukiwaniach żeby mi pomagało,

Może by Słońce zatrzymać się chciało

Nim blasku z oczu twych nie wydobędę.

Chwilkę bym zyskał być może zbawienną,

Pomocą niech by wsparła me starania,

Ale fizyka gwiazdom tego wzbrania

Posłusznie pełnią służbę swą codzienną.

Więc choć żałuję... pogodzić się muszę,

Zdać się na siłę mego w klapie kwiatka

Byś tylko jego mogła wziąć na świadka,

Żeś się poddała uczuć zawierusze.

Kiedy się wtorek z poniedziałkiem kłócił,

Który się bardziej wszystkim ludziom dłuży,

Środy uwagę swym zapałem zwrócił

A zapał - wierzcie - miał jak wszystkie, duży.

Środa już słuchać spokojne nie może

Bo jak tu ścierpieć tyle dyrdymałek

Nie raz i nie dwa z wtorkiem była w sporze;

Widział ktoś kiedyś krótki poniedziałek?

Środa w południe pół znaczy tygodnia.

Och! Weekend, weekend widać w perspektywie

Już tylko godzin kilka dodać do dnia...

Wizja piąteczku kłania się życzliwie.

On to zwieńczeniem tygodniowej pracy...

Żaden roboczy dzień się z nim nie równa,

Jego czekają stęsknieni rodacy

Ceniąc zaletę wszystkich piątków główną.

W drodze do domu solidne zakupy,

Żeby nie brakło jedzenia i picia...

Na przyjemnościach czas uwagę skupić;

Dwa dni na luzie, od zmartwień ukrycia.

A po niedzieli z rozrywki powtórka...

Środa z niesmakiem słuchać będzie sporu,

Czwartek dołączy... i znów będzie czwórka

Kłócić się broniąc własnego honoru.

Kiedy miłość zapuka, ktoś ją spyta – Dlaczego?

Ktoś do diaska odeśle? Ktoś się złego spodziewa?

Patentów jej nie trzeba, w końcu jest dla każdego,

Drzwi jej Adam otworzy, nie pogardzi nią Ewa.

Wśród endorfin powodzi, pragnień właśnie odkrytych,

Nikt z miłości nie zadrwi… chociaż pytań ma wiele:

Czy doczekać pozwoli osiemdziesiąt lat sytych,

Czy się piątek, czy środa  jawić będą niedzielą,

Czy zostanie na zawsze, czy odejdzie po roku

Pozbawiając uśmiechu, który nigdy nie wróci,

Smutki śląc za smutkami, odbierając nam spokój?

„Tyś był losu kowalem” – na odchodne dorzuci?

Bo któż nie chce by trwała, pomagała w potrzebie.

Tylko taka jest piękna, tylko taka prawdziwa,

Tylko takiej chcę dla mnie, tylko takiej dla ciebie,

Niech się nigdy nie kończy, niech w nią życie opływa.

Gdzieś na odległych obrzeżach wszechświata

Przed ostateczną uciekając drogą

W marnej spelunie szorował podłogi,

Do śmierci odrzekł: Toż to czasu strata -

I dodał jeszcze - jesteś taka sławna,

Pełno cię wszędzie aż po świata krańce.

W tej pełnej smrodu skryć się chciałem bańce...

Nie widzisz?! Ja już nie żyję od dawna.

Czemu umierać każesz po raz wtóry

Skoro już dawno nie ma mnie wśród żywych,

To już na Ziemi brakuje poczciwych,

Których nie dusi oddech twój ponury.

Na nich po stokroć wrażenie wywołasz,

Cierpieniom nawet do gustu przypadniesz,

Czy ktoś wszechmocny czas żyjącym kradnie?

Czyż uśmiercając po części nie konasz?

Nie jestem warty twojego zachodu,

Chyba, że w piekle brak ci rezydentów

Nie słuchaj wtedy dziwnych mych wykrętów,

Choć iść tą drogą nie widzę powodu.

Bo co się stanie gdy ostatnią duszę 

W zaświaty wyślesz skąd nie ma powrotu?

Gdybym to ja był tą właśnie istotą

Drzwi bym ci zamknął i wyrzucił klucze.

Cierpliwość - twej nadziei siostrą,

Zwątpienie - niepowodzeń bratem,

Rozsądku porcja -- mater nostra

Pilnuje byś nie karmił straty.

Zbrojnym orężem twoje cnoty...

Wytrwałość - byś zadaniom sprostał,

Honor, gdy słabnie moc ochoty,

Współczucie - byś człowiekiem został.

Nie tylko kardynalne  przecież...

Cnót wiele ludzkie znaczy drogi

Najlepiej, kiedy są w komplecie,

A bez nich jaki świat ubogi...

Ten pakiet będzie twym gwarantem,

Na zawsze przyjacielem będzie,

Nie zdradzi i nie puści kantem

Bo cnoty się sprawdzają  wszędzie.

I nawet kiedy tak się stanie,

Że dla zwycięstwa sił nie starczy

Cnoty wymoszczą ci posłanie

Na życia chwałą wypełnionej tarczy.

Cała z niezwykłych snów stworzona

A jakby żywa obok stała.

Myśl jedna drugą ponaglała,

Że odtąd zawsze tylko ona...

Ale czy pięknych snów nie braknie

By trwała przy mnie już na zawsze,

A to obawy nie ostatnie...

Oddechy słychać coraz żwawsze.

Czy nam wystarczy silnej woli,

Kłopot nas żaden nie podzieli,

Spełnimy aby się pościeli...

Tysiące obaw spać pozwoli?

Pytanie goni za pytaniem.

Jak się w tym wszystkim nie pogubić?

Ale czy można sny poślubić?

To niemożliwe dziwny panie.

Poszedł nieszczęśnik po rozum do głowy

A tu... zamknięte, wielka kłódka wisi -

Towaru nie ma, nowy niegotowy.

A wokół zapach jakiś taki mysi.

Znak, ze już dawno nikt tu nie zaglądał

Bo, po co? Żadnej potrzeby nie było.

Darmochę chwalił, więcej nic nie żądał ,

Przy czwórce dzieci jakoś mu się żyło.

A teraz kłopot, bo dzieci wyrosły

Plusów zabrakło... do pracy iść każą

Co sobie myślą? Dopadły mnie osły...

Praca fizyczna dla mnie jest potwarzą.

Gdyby, choć jakaś lżejsza, umysłowa...

A oni z gębą - Masz kwalifikacje?

Mówią, że ręce to tylko połowa,

Zbyt długie miała głowa twa wakacje.

A może gdybym tak do PiS-u wstąpił,

Nadzorcza rada w jakiejś większej firmie...

Prezes nie będzie chyba swemu skąpił,

Jak nie, to może ambasada w Birmie?

W ostateczności, tak po znajomości,

Skończyłbym prawo, najchętniej zaocznie,

W Toruniu nikt mi nie zrobi przykrości.

Prokuratorem będę - niech tam... nie odpocznę -

Dyspozycyjnym, na wszystko gotowym.

Natychmiast spełnię, co minister powie,

Mnie nie potrzebne będzie jedno słowo,

Śladu nie będzie nawet po rozmowie.

Zapomniałem o Marylki imieninach

Temat wstydu w mym wierszyku więc poruszę

Jaka tego by nie miała być przyczyna

Mea culpa, mea culpa - przyznać muszę.

Wiedz Marylko że mi wstyd już będzie wiecznie

I popiołem będę musiał łeb posypać,

Ale  zanim... wiedz, że życzę Ci serdecznie

Byśmy w zdrowiu mogli znowu się spotykać,

Żeby szczęście kątów Twych nie omijało,

Żeby mogły Cię odwiedzać znów  wnuczęta,

Żeby słońce każdy dzień Ci rozjaśniało,

Żebyś była tak jak jesteś uśmiechnięta.

Wiosna!  Leszczyny znów mnie karmią

Świeżutkich pyłków całą armią

Nie wiedzą, że na pyłki kicham,

Za odetkanym nosem wzdycham.

Wnet się zachłysnę brzóz urodą

Gdy tegoroczne skończą gody.

Szczęśliwie, trawy mnie nie gnębią;

W maju odetchnę pełną gębą.

I się rozpocznie sezon kwiatów...

I nie zabraknie mi tematów...

Sonet się z wierszem będzie droczył

Gdy w zachwyt znowu wpadną oczy.

Gdy z zimowego puchu woda

Wigoru i pewności doda

Wszystkiemu, co nie cierpi suszy,

Mnie też lżej zrobi się na duszy

Bo wtedy lilie znów się sprawią,

W Rybniku może się wystawią,

Być może nawet laur zdobędą

Gdy wyróżnienia godne będą.

I szkoda tylko, że się pyłki

Nie zechcą przyznać do pomyłki

I drzewa, które lubię bardzo

Mym czułym nosem znów nie wzgardzą.

A to podli obłudnicy!

Nie ukryli w tajemnicy

Wszystkich grzechów spowiednicy

Starej nieco pudernicy.

Wszystkie firmy z okolicy

Znały adres tej grzesznicy.

Atmosfera  kamienicy,

Podtrzymuje czar stolicy.

W adoracji pudernicy

Celowali pułkownicy,

Różnej rangi dostojnicy,

Służb państwowych naczelnicy,

Zawiedzeni poplecznicy

I wydziałów kierownicy.

Odwiedzali zalotnicy -

Wszelkiej maści rozpustnicy.

Dowiedzieli się złośnicy

O klientach sekutnicy

Głos zabrali jej krytycy.

Psy spuścili „ogrodnicy”

Okoliczni, cnót strażnicy,

Nie znosili cholernicy.

Wprost przeciwnie... zwolennicy

Wdzięków starej pudernicy:

Jak relikwię cierpiętnicy

Traktowali powiernicy

Lampucery strzęp spódnicy

Okoliczni zakonnicy.

Smak płci wdzięcznej służebnicy

Doceniali ich zwierzchnicy

Wszystkich świętych imiennicy,

Dobrodzieje i wspólnicy.

Chwalą słodycz pudernicy:

Protestanci, katolicy,

Sportów licznych zawodnicy,

Jak cykliści, zapaśnicy.

Saneczkarze i łucznicy

Grotołazi, taternicy,

Gracze w pchełki, oszczepnicy

A najzwinniej gimnastycy.

Dotrzymując obietnicy

Nie zawodzą lubieżnicy

Kardiolodzy, położnicy

Zegarmistrze i złotnicy.

Ze słodyczy tej „dziewicy”

Korzystali cukiernicy,

Aptekarze, kaletnicy

Starzejący się celnicy.

Nie zdradzają swej krynicy

Nawet skromni pokutnicy

Starsi cechów, społecznicy,

Każdej maści samotnicy.

Nie podjęli rękawicy,

Z barku środków, czeladnicy,

Alimentów źli płatnicy,

Brać uczniowska, oraz dzicy.

Głos zabrali zazdrośnicy:

Stop, tej seksu nawałnicy!

Horror! Horror bez granicy!

Szkodzą dzieciom w piaskownicy!

Zew poczuli kablownicy:

Hej do boju ochotnicy!!

Naprzód żony! Do dzwonnicy!

My nie chcemy piekielnicy!

Specjaliści od gromnicy,

Prawej strony politycy -

Zburzyć gniazdo sekutnicy!

Nie krzyczeli po próżnicy.

Niczym dawni czarownicy

Spisać mogli się prawnicy.

Nie pomogli łapownicy,

Bo jak sprostać nawałnicy?

Podejrzani osobnicy,

Niespełnieni bolszewicy,

Ogłosili wszem z mównicy

Koniec starej ladacznicy.

Zahuczało na strzelnicy:

Szkoda takiej baletnicy.

Smutku pełni porucznicy,

Hołd oddali jej z rusznicy.

Niech was diabli! Obłudnicy,

Beznamiętni okrutnicy,

Własnej miary męczennicy!

Jak nam żyć bez pudernicy?

Od pierwszego się zaczyna wszystko słowa:

Podle kłamstwo, cała prawda, cała reszta.

Pierwszym słowem - bywa - człowiek kogoś beszta,

Na to głowa nawet chłodna niegotowa.

Żal późniejszy, chociaż szczery nie potrafi

Zasłużonej dać niechęci odpór gładki,

Często bywa - „Spadaj! Pakuj swe manatki

Póki jeszcze szlag na dobre mnie nie trafił!.”

Zatem usta, kiedy przyjdzie ci otworzyć,

Na początek może oddech weź głęboki

Bo gdy ruszą już bezmyślnych słów potoki,

Wierz! Rewanżu nie chciałbyś srogiego przeżyć.

Nie myśl nigdy żeś w obelgach jest jedyny,

Dość talentów mają wszystkie pokolenia,

Lecz nie wszystkie pragną na to potwierdzenia

Bo kto lubi wysłuchiwać? - „Takiesyny”.

Siedzi na schodach zmartwiona,

Dobrze, że są choć drewniane...

Będzie tak siedzieć do rana.

Dwie noce już nieprzespane.

A tak czekała na niego

Liczyła, że przyjdzie dzisiaj.

Nie przyszedł podły. Dlaczego?

Gej pewnie albo ma fisia.

Zapomnij o nim dziewczyno

Machnij ręką na drania

Duch wina z czerwieni siłą

Nie takie troski rozgania.

To ty - szepnęła - nie inaczej,

Sprawiłeś, że się zakochałam,

Nie troszkę a na zabój raczej,

Bo czy ja inne wyjście miałam?

To chciał usłyszeć rozmarzony,

O życia blaskach głodny wiedzy

Na wszystkie się rozglądał strony

Choć ostrzegali go koledzy:

Bez niej ci - chłopie - lepiej będzie,

O ile cenisz błogi spokój,

Już nie położysz gaci wszędzie

Nie wysłuchawszy słów potoku.

W lenistwie już się nie pogrążysz

Nawet, gdy wielką masz ochotę.

Tylko kawaler sprzątać zdąży,

Naprawdę wolną ma sobotę.

Rozkosz to tylko snu połowa,

Bo, gdy na figle przyjdą chęci

Ją dziwnym trafem boli głowa,

Znani cię nie wspomogą święci,

Więc zanim męża status skusi

Już tym - radzimy - nie idź tropem,

Zastanów się, czy aby musisz...?

Powodów na NIE znajdziesz kopę.

Złych przepowiedni nie posłucha,

Choć nie wie na co się porywa,

Cisza zamęczyć może głucha.

Nadzieja przyzna - Różnie bywa.

Tak łatwo sytym brzuchom beztroska przychodzi,

Podłość oczu nie drażni - a tak się nie godzi...

Czy wolność nic nie znaczy? Nie warto dbać o nią

Póki nie pięścią biją a otwartą dłonią?

Z myślenia paraliżem najtrudniej się mierzyć,

Że wygrać bitwę można, w zwycięstwo uwierzyć...

Bez odwagi broniącej własne dzieci matki

Służyć przyjdzie miernocie z pozłacanej klatki.

Bo cnota bez obrońców pobrudzi kolana

Zastraszona, na świadka w sądach będzie brana,

Bo tyran się przed żadną nie cofnie bezcnotą

Kryształ - nim go roztrzaska - wysmaruje błotem.

Kłamstwa w prawdę ubrane powtórzy stukrotnie

Żeby mogły wyglądać już nie tak sromotnie,

Frazesy wyszminkuje niczym starą k...ę

Postraszy: „Niepokornym nogi z d..y urwę!”

Gnojem biel potraktuje, lewe nazwie prawym,

Mianowawszy się królem w grajdole kaprawym,

Front poczwary wystroi w barwy narodowe,

Wszystko krzyżem podeprze i powie - gotowe.

Tak przez myśli paraliż na przepaści skraju

Obudzimy się rychło w jakimś obcym kraju. 

Z kryształu dusza... nieziemska uroda...

Ktoś duet taki odeśle z niesmakiem?

Obie są skarbem, obu rękę podam.

Ech! Każde słowo wolnym będzie ptakiem.

Już dziś byś puchem obu gniazdko mościł,

Gniazdko? Zbyt skromnie. Pałacu są godne.

Miłość co prawda, próśb potoki złoszczą,

Nie zwlekaj! Błagaj! - krzyczą oczy głodne -

Bo drugiej może szansy nie dostaniesz,

To się nie zdarza - uwierz nam - codziennie,

Coś o tym wiemy, oczu nie okłamiesz.

Mów do niej - Smutno będzie Ci beze mnie.

Widzisz jak do nas szczęście się uśmiecha?

Tu droga mleczna, tam gwiazda polarna

Mej rezydencji pałająca wiecha;

Przyszłość przed nami wesoła i gwarna.

Mówiła: Nie teraz...

Tak boli mnie głowa

I but mi uwiera,

I męczy rozmowa.

Dlaczego mnie dręczysz?

Nie jestem gotowa.

Pojutrze... być może,

Jak mi się poprawi...

Obietnic nie złożę...

O święci łaskawi...

Dlaczego mnie dręczysz?

To mnie już nie bawi.

Twój upór mnie złości

Zaśmiecasz mi duszę

Mam snu zaległości

Niczego nie muszę.

Dlaczego mnie dręczysz?

To ciebie nie wzrusza?

Nie pragnę niczego

I nie chcę już dłużej

Tłumaczyć się z tego...

Nikomu nie służę.

Dlaczego mnie dręczysz?

Sukcesu nie wróżę.

Uwielbiam być sama

W samotnej podróży

Rozterek ni grama...

Beztroskę mi burzysz.

Dlaczego mnie dręczysz?

Twój upór mnie wkurza.

Nie waruj pod progiem,

Wiatr włosy mi czesze,

Podstawiasz mi nogę...

A tak się dziś śpieszę.

Dlaczego mnie dręczysz?

Nie jestem gotowa.

Daj numer! Zadzwonię...

Przerwała w pół słowa,

Ogrzejesz mi dłonie

Gdy będę gotowa.

A on niespodzianie:

Twym nie chcę być błędem

Wiem, co to kochanie,

Już zawsze tu będę.

Więc nie dręcz mnie dłużej,

Jak żyć mam bez ciebie?a

Kocha... uparcie powtarza to stale

Niczym relację w pętli uwięzioną,

Tęskni niezmiennie i źle jest mu, ale

Miłość nie takie trudności pokona.

Zaczekaj - słyszy - jeszcze się wypełni...

Jeszcze się sobą nacieszyć zdążymy,

Niech tylko księżyc się wysrebrzy w pełni

W nocy objęciach zmysły zanurzymy.

Czy się do smutku można przyzwyczaić?

Jak długo łykać obietnice można?

Zbolała dusza się do niebios żali:

Miłość nie może być aż tak ostrożna.

Lepiej by było zakochać się w głazie,

Choć równie zimny nigdzie nie odejdzie,

Nie powie – wybacz, nie mogę. Na razie…

On nic nie powie, równie głuchy wszędzie.

Dziś kurwizja tylko jadem w eter pluje,

Rewelacje o wolności na okrągło...

Cała reszta dziś  milczeniem protestuje,

Jakże smutną, wręcz bolesną głuszą ciągłą.

Prezes się jak zwykle swemu bratu kłaniał,

Morzu dzięki Pan Prezydent składał w Pucku,

Lecz nie zmienię ni na jotę mego zdania,

Powiem krótko - mam ich dosyć - tak po ludzku.

Jakobini, bolszewicy, czy „pisowcy”,

Los jednaki, mam nadzieję, im sądzony,

Różnej maści …iści, yści, …aci, …owcy

Bić w zaświatach będą niskie im pokłony.

I nie będą to artyści, ni sportowcy,

Za błysk pióra podziwiani literaci,

Nie obrażą się za rym mój naukowcy;

Tak bym nie chciał w tamtym gronie widzieć braci.

W smutnym kraju nie chcę żyć, gdzie ludzie zacni

Tylko szeptem będą mogli wypowiadać

Słowa prawdy, które grzęznąć będą w matni,

Niedouki będą kneble im zakładać.

Gdzie sędziowie będą kłaniać się rządzącym,

Gdzie elity będą miały twarz rzeźnika

By się prezes mógł mianować wszechmogącym,

Jedna partia zrobi z głąba polityka.

Ślepa wierność wobec wszechobecnej władzy

Będzie wiodła prostą drogą do zaszczytów,

Nie kolesie, oczywiście, a koledzy

Awansować będą by uniknąć zgrzytów.

I nie mówcie, bardzo proszę, że to brednie,

Że to z palca rewelacje są wyssane,

Że to tylko kasandryczne przepowiednie.

To przestrogi ledwie sygnalizowane.

Ale żeby, tak do końca być uczciwym,

Prawda, że nie wszyscy w PiS-ie wrednie kłamią,

Życzę jednak, by prawdziwie sprawiedliwym

Szybko zbrzydło, że ojczyznę własną ranią.

Za śnieg zimie podziękować jestem gotów,

Białym czapom biłbym chętnie długie brawa,

Ale z mrozem to już całkiem inna sprawa,

Z nim za dużo każdy ogród ma kłopotów.

Kilka stopni to już trudno... do zniesienia...

Minus dziesięć jeszcze jakoś bym przetrawił,

Ale większy by mi duży zawód sprawił,

Choć nie liczę na cień choćby zrozumienia.

Mróz Aurorom hen pod biegun bym podesłał,

Biały niedźwiedź by za gest mój podziękował,

On w minusach jak nikt inny zasmakował,

Też narzekać może by na zimę przestał.

W otulaniu wsi podlaskiej kołdrą z puchu,

Niech się sprawdzi miła oczom  porcja bieli,

Żeby jaśniej było nieco byśmy chcieli,

Żeby zima się nam śniła... dla otuchy.

O prawdzie można prawić godzinami,

Lecz prawiąc krótko i tak między nami,

Z tego prawienia i tak nic nie wyjdzie...

Czas niech nie śpieszy się - nim po nas przyjdzie.

Mijać się z prawdą... sprawa niepojęta.

Znam trzy i wszystkie niczym trójca święta...

Myśl okupuje opinia pradawna -

Prawda jest cała, pół... lub g...prawda.

I tylko tyle bym w prawdy temacie

Do powiedzenia miał mój polski bracie,

Jako logiczny... nie dowierzam słowom,

Słowa są ważną, lecz tylko połową...

Które prawdziwe? Wiem, ale nie powiem.

Niech każdy swoją prawdę znajdzie, bowiem

Moja jest tylko na własny użytek,

Słowom - choć srebrem - niepotrzebny zbytek.

Wiary nie trzeba wszystkim bytom znanym...

Wierzący tylko, jest oszukiwanym.

Prawda, że wiedza nic nie gwarantuje

Ale jak bardzo, jak bardzo smakuje.

W szarości anturażu,

Z nadzieją świeżych wrażeń

Żurawie budząc z rana

Przyszła wyczekiwana...

Choć mieszać umie w głowie

Rozsądek mi podpowie -

Nie ufaj rozczochranej,

Zbyt śmiało rozebranej.

Zupełnie mimochodem

Zaskoczy wszystkich chłodem,

Czasem pogrozi palcem,

Śmiałkom rozda kuksańce.

Nieobliczalna jeszcze

Ze śniegiem płoszy deszczem;

Gdy słońce dzień rozgrzeje

Obudzą się nadzieje.

Z młodzieżą już tak bywa

Że się z zapałem zrywa...

Choć jutro wszystkich wzruszy

Dziś mokry warkocz suszy.

Z Majką - mą psinką - w parze

Rozstawię wokół straże,

Odejść już nie pozwolę:

Graj wiosno swoją rolę!

Nurtuje poetę pytanie -

Czy kiedyś to wszystko się skończy?

Podpowiedź mu przyśle ktoś na nie?

Czy ktoś do ciekawskich dołączy?

Tak. Kiedyś na pewno się skończy

Jak wszystko, co miało początek,

Na pewno do czegoś dołączy

Gdzie ciszą brzmi każdy zakątek.

Być może zabierze gdzieś maje

W jedynki i zera zaklęte...

Tu pamięć jedynie zostaje

O ile ktoś żyw zapamięta.

Tam żadnych nie spotka żyjątek,

Tam pewnie na wieczność zostanie...

Nie zdarzył się jeden wyjątek

Choć znalazłby życia uznanie.

Bo Ziemia na tłok niegotowa,

Jak bańki marzenia te prysły,

Status quo z pewnością zachowa;

Nie takie są życia zamysły.

Tylko dzisiaj, tak po ludzku, choć z doskoku

Tak słonecznie, tak różowo, jak w ogrodzie...

Ósmy marca! Święto Kobiet! A na co dzień...?

Do roboty...! Obiad daj mi...! Daj mi spokój!

Czy to takie niemożliwe, takie trudne

Miłym słowem porozpędzać życia troski,

Skromnym kwiatkiem rozpromienić urok boski?

Wciąż powtarzać wam panowie... to już nudne.

Chyba chłopie masz nierówność pod sufitem

Bo czy musisz własnej siły wciąż dowodzić?

Bardziej tu o serca bicie może chodzić

Żeby mogła, żeby chciała cię z zachwytem...

Niech Dzień Kobiet już od jutra będzie stale

Bo jedynie ze szczęśliwą ci kobietą

Dobrze będzie skoro ona tą podnietą,

Której wiecznie bez żadnego pragniesz ale.

Czym się tęsknota od marzenia różni?

Ktoś powie - Niczym. Jedno i to samo...

Oj! Nigdy w życiu...! Zapewnią podróżni

Gdy się im przyszłość białą jawi plamą.

Jak na najdłuższej strunie smętne granie

Tęsknota wszystkim i zawsze dokucza,

Nikt nie potrafi tęsknić w błogostanie,

Póki nie znajdzie do marzenia klucza.

Każde marzenie się w nadziei kocha,

Przez długie lata można żyć nadzieją,

Tęsknota zawsze za kochaniem szlocha,

Oczy się wtedy coraz rzadziej śmieją.

Jedynie buzie wiecznych marzycieli

Przez sen się nawet uśmiechać potrafią,

Jak gdyby szczęścia drobinki musnęli

Choć kolorową było fotografią.

Tęsknoty nigdy bliskim bym nie życzył,

Cudownych marzeń  niezliczonych kroci,

Każdy, kto tylko w marzeniach się ćwiczył

Wszystkie dni przyszłe nimi by ochocił.

Listopadowe słońce

Nieczułe, ledwie tlące...

Koło południa dnieje,

Rąk nawet nie rozgrzeje.

Mgłą otulone życie

O wiosnę błaga skrycie,

O odrobinkę serca,

Nadziei spadkobiercę.

A słońce ledwie wstanie

Na obiad zje śniadanie

Żeby po kilku słowach

W nocy się skryć okowach.

Choć może nie wypada

Nie lubię listopada.

Jak dla mnie słońca mało...

Czekam... Cóż mi zostało.

Płcie - owszem - dwie na świecie

Lecz komplikacji dużo

Nawet, jeżeli się poecie

Wyobrażenia burzą.

Pokrętne ścieżki zna przyroda,

I dziwnie radzi sobie.

Ślimak by na to burknął - zgoda

Służą mi dobrze obie.

Różnych dróg życie próbowało,

Niektóre były ślepe.

Prawda, że jednej się udało

Sprawić wyraźnie lepiej.

Jednak wypada się ostrożnie

Z tematem płci obchodzić

A nade wszystko zawsze godnie

Ze światem dziwnym godzić.

Bo cóż, że nie jest onym, oną

- Choć to nie częsta sprawa -

Mężem nie będzie ani zoną.

Niech nogi gdzie chce stawia.

Nikt nie posiada władzy takiej

By innym snów zabronić

Nawet gdy dziwnych wersji znakiem...

Łez nie powinien ronić.

Choćby jak nikt się spisać chciała,

Choćby znalazła dosyć mocy,

Chociażby diabeł sam bez mała

Zechciał udzielić jej pomocy,

Nie zdoła mnie dopędzić chwila

Bym mógł zrozumieć, z tym się zgodzić,

Jakoby miłość tłumaczyła,

Ba! Prawo miała przemoc rodzić.

Bo miłość to... czy zła namiętność?

Dać chce... czy raczej się nasycić?

Trofeum to, czy bardziej świętość,

Czy własne zyski pragnie liczyć?

Można na wszystko jej pozwolić,

Co by to tylko miało znaczyć?

Czy miłość mogłaby niewolić?

Czy wszystko trzeba jej wybaczyć?

Nie można! To karykatura!

Z miłością nie ma nic wspólnego.

Bardziej to - jakaś „suka bura”...

Ktoś życzyć mógłby jej - Do siego...?

Prawdziwa miłość to nie szachy.

Wygra, kto wcale wygrać nie chce.

Amor by uśmiał się po pachy

Choć strzały śle wciąż tam gdzie zechce.

Odejdź zimo! Nie wracaj!

Nie musisz nas wciąż smucić

Bo przecież czeka praca...

Mnie śniegiem już nie skusisz.

Czas ruszyć do ogrodu,

Liczyć zimowe straty,

Kopać...  pomimo chłodu

Wiosenne snuć tematy...

Na darmo mięśnie prężysz,

Wysyłasz wiatr z północy...

Ty z wiosną nie zwyciężysz.

Już nie masz dosyć mocy.

Nie wiem, dlaczego drażnisz

Stęsknione kwiatów zmysły.

Czy nie jesteśmy ważni?

Dręczące masz pomysły.

Przecież zdążyłaś chyba

Popisać się w tym roku

Więc nie pozwalaj gdybać,

Nie funduj wiośnie szoku.

Skoro żeś wszystkim zbrzydła,

Tu na wsi... w mieście... wszędzie,

Idź gdzieś, pod inne skrzydła.

Gdzieś... tobie lepiej będzie.

Już niedługo - jutro może, lub pojutrze -

Młoda wiosna starej zimie nosa utrze

I wybuchną znowu wierzbie młode bazie

Nie zabraknie chętnym oczom nowych wrażeń.

Optymizmu znów przysporzy świeżą dawkę

Ciepły wietrzyk, gdy osuszy w parku ławkę.

Gdy potarga siwe włosy już bez czapki...

Nowy uśmiech rozpromieni kurze łapki.

Dużo zadań wiosna weźmie na swe barki

Nim parkami się zapełnią znowu parki

By bez celu snuć się mogły godzinami

Ciesząc się, jak małe dzieci wiosny dniami.

Jeszcze kilka dni słonecznych do pomocy...

Jeszcze kilka nieco krótszych, ciepłych nocy

A śnieg zniknie i się wokół zazieleni,

Utka złotem, zaróżowi, zaczerwieni...

Jeszcze tylko... Jeszcze tylko... Jeszcze tylko...

Wiosna blisko, coraz bliżej z każdą chwilką,

Ale zanim... Ogród czeka na porządki.

Czas planować pod rzodkiewkę nowe grządki.

Czas najwyższy nowym liliom miejsce zrobić

Żeby mogły nowe lato z wdziękiem zdobić.

Cały bukiet będzie stał na jednej nodze -

Nóg tych knieję wnet posadzę tuż przy drodze.

By bez obaw, że je złamię, śmiało stąpać

By móc, co dzień w blasku kwiatów zmysły kąpać...

Pragnę znowu się zachwycać ich urokiem

Gdy znów przyćmią woń maciejki tuż przed zmrokiem.

Wprawdzie zima białe zęby jeszcze szczerzy

Chyba sama, że coś wskóra, już nie wierzy.

Wiosna! Wiosna! Zawołajmy z całej siły

Żeby śpiące dotąd zmysły się zbudziły.

Nie napiszę już ni słowa o tęsknocie,

Szaro bura jest najczęściej i zbyt smutna.

O miłości nie napiszę jak o cnocie,

Póki będzie - jak na miłość - zbyt okrutna.

Może mógłbym - ale w trybie wyjątkowym -

O miłości kilka jeszcze strof ułożyć

No, bo jakże można plamić się odmową...

Skoro miłość - nawet dawna - może ożyć.

Bo, czy miłość umrzeć może tak na amen?

Nie uwierzę i nic przeciw niej nie zrobię.

Choć wprowadza w życie zamęt - jest jak diament.

Nikt diamentów nie odrzuca ot, tak sobie.

„Odgrzewanej” ufać ślepo trudniej znacznie,

Doświadczonym z bólem serca się kojarzy,

Lecz w miłości problem każdy jak sen blaknie

I się blaskiem znów rozjarzy owal twarzy?

Wiedza od zawsze mierzy się z wyzwaniem,

Nikt nie potrafi ogarnąć jej całej.

To, jak bez skrzydeł w przestworza wzlatanie,

Tym dziwniej wybrzmi: Z wiedzą... ty nie szalej!

Czy jest gdzieś wieczność nieskażona śmiercią?

Nikt tego nie wie. To, z pewnością wiemy.

Wie ktoś, jak można żyć bez duszy ćwierci?

Bez żalu chwili tej nie dożyjemy.

Ja nie zazdroszczę tym, co „wszystko” wiedzą,

Dla których wszystko takie pewne - jasne,

Jak im zasady każą siedzieć... siedzą,

Jak klęczeć... klęczą, choć nogawki ciasne.

Ja wolę szukać, wątpić, dalej szukać...

Wnioski nie będą nigdy takie same,

Jak trzeba, w rożne mogę drzwi zapukać;

Pierwsze wrażenie jakże często kłamie.

I nie przekona mnie zdanie większości

By się tradycji nigdy nie sprzeciwiać,

Ale gdy przyjdę do tradycji w gości

Nie będę pytał - czemu dziwna bywa.

A moim gościom jawić się chcę miłym,

Nie będę wieszał mych poglądów wszędzie,

Lecz choćby słowa me kogoś drażniły -

Nikt mych walizek pakował nie będzie...

Ci ludzie to są jacyś nienormalni

- Rozmyślał burek pilnując swej budy -

W swym niedosycie paskudnie banalni.

Na co im takie o bóbr wszelkich trudy?

Przecież wystarczy dniem się tylko cieszyć,

Kapnie coś przecież nawet ślepej kurze.

Na cóż łakomstwem bez umiaru grzeszyć?

Ja ludziom szczęścia zwyczajnie nie wróżę.

Cóż, że nie wolno mi tego... i tego...

Co mi z wolności, ja na wolność szczekam

Któż by tam zresztą psa pytał - dlaczego...?

Więc leżąc sobie pełnej michy czekam.

Mnie wczoraj nawet z kości plus się trafił

- Nie uwierzycie... - nawet porąbany.

I któż od Pana lepiej by potrafił

Troskę okazać. Panie mój kochany!!!

I cóż, że nieco ciasna mam obrożę,

Że Pan Putinem nieco zalatuje?

Powiem wam cicho, że mogło być gorzej,

Wszak wczoraj żyłem w większej znacznie biedzie.

Cieszyć się nawet nam pieskom wypada

Bo kto czuł zapach Wisarionowicza

Niech zapamięta... taka jest zasada,

Że władza gorsze może mieć oblicza.

I cóż, że budę starą Pan rozebrał,

Skoro mi nową, piękniejszą obiecał.

Jeszcze nie sterczą tak miłe mi żebra

Lepszego życia szukałbym ze świecą.

Szkoda jedynie, że nie mogę głośno

Poszczekać sobie, kiedy tylko zechcę

Bo to dla Pana torturą nieznośną

A ja go wielbię i rozdrażnić nie chcę.

To niesłychane. Niech to dunder walnie

Niech skonam zaraz...tyle szczęścia na raz,

Nawet mi zdechnąć nie dadzą normalnie

Bo weterynarz da mi zastrzyk zaraz.

Rozćwierkały się wróble w ogrodzie

I plotkują - tak sądzę - serdecznie:

O pogodzie, o dzieciach, o modzie...

Są w objęciach budlei bezpieczne,

Choć rozgląda się już za śniadaniem,

W pędów splotach ich kocur nie złapie

Ani jastrząb, choć chrapkę ma na nie

Bo się boi, że skrzydła podrapie.

Rozgruchana sierpówka wśród świerków

Oznajmiła wszem uszom, że wiosna...

Basy wplotła w soprany wróbelków;

Atmosfera się lęgnie miłosna.

Lada chwila szczęśliwe bociany

Z perkusjami dołączą dla wtóru,

Zbudzą kwiecień - jak zwykle zaspany -

By się ptasim zachwycać mógł chórem.

Miło słyszeć jak gwar pozimowy

Zastępuje ponure krakanie.

Licznych ptaków wesołe rozmowy

Wróżą z zimą totalne rozstanie. 

Opowiem baśń o podłym losie

Prawdy, co miała pryszcz na nosie.

Czy z takim pryszczem żyć wypada?

Czy to nie aby zasad zdrada?

Wybieram prawdę nawet z pryszczem,

Byle niewielkim oczywiście,

Bo wredne kłamstwo z gładka cerą

Znaczyć wciąż będzie mniej niż zero.

Znalazło łgarstwo grono fanów.

Żeby nie drażnić nowych panów,

Przyrzekli spełniać ich życzenia

Za choćby drobną cząstkę mienia.

I nie spostrzegli, że po prawdzie,

- Nie znam naiwnych od nich bardziej -

To mienie, ich własnością było,

Lecz jakby nowym życiem żyło,

Jakby im bardziej smakowało

Bo nawet w głowach zaszumiało,

Noooo... poza bezdzietnymi może

Bo tym się żyło jakby gorzej.

I trwało to lat kilka ładnych

Nie przyjmowali przestróg żadnych.

Żyć z kredytami po dwukropku

Nie może naród na dorobku.

Aż przyszła za te figle kara.

Biedny przybyło, co nie miara,

Opustoszała pełna kasa

A kasa na pieniądze łasa...

Czymś przecież trzeba ją napełnić,

Lecz - O mój Boże? Jak to spełnić?

Jak apetyty zaspokoić

Gdy nie ma z czego już odkroić.

Dla mnie Ania jest pierwsza, przed Ewą,

Chociaż z Ewą nie czułbym się gorzej,

Z Anią żadna się równać nie może

Nawet, kiedy się tego spodziewa.

Anna, Ańćka, Aniśka, czy Ania

W moim sercu o miejsce nie pyta

Bo nie musi, bo ono zdobyte,

Na nic zdadzą się jakieś pytania.

Tylko ona mi może na głowie

Kołki ciosać, choć tego nie robi,

To jej buźka dzień każdy ozdobi,

Że żyć warto bez słów mi podpowie.

Bo to moja córunia kochana

Bez niej życie by było nie takie…

Dni by były jak liście - jednakie;

Chciałbym Anią się cieszyć od rana.

Gdy na starość wspomnienia się zatrą

– Kto by zechciał takiego snu dożyć –

Już nie muszę się zbytnio tym trwożyć,

Będzie moim domowym psychiatrą.

Jak cegła wypalony

Twardy, ale i kruchy...

Czas pędzi jak szalony,

Celu bark.. brak otuchy...

Jutro kryje się w gwarze

Wszechobecnych konkretów,

Nie dopędzi już marzeń,

Zbyt powolny. Niestety.

Choćby z czasem się zbratał

Cóż on może dogonić?

Czasu śmieszna to strata

Gdy zsiwiały już skronie.

Młodość mu się przypomni,

Ona czasu nie liczy,

Byli tacy ogromni...

Dziś się z czasem handryczy.

Ale o nic nie błaga,

O nic nawet nie prosi

Bo to nic pomaga.

Głowę czasem unosi,

Kilka spojrzeń - hen - rzuci

Ślad odświeży został w pamięci

Później do nich powróci,

Teraz w głowie się kręci.

Może tak... A może nie...

Może jedną... Może dwie...

Wszystkie klusek znał zalety,

Żadnej nie mógł zjeść. Niestety.

Mógł popatrzyć tylko na nie,

Ale co mu z podglądania?

Żeby popróbować chociaż...

Bo cierpieniem... bój z ochotą.

Jedną! Małą! Czy to źle?

Jedną? Może...? Ale dwie...?

Dwie, to może być za dużo

Nawet chude burzę wróżą.

W burzy zawsze coś nie tak...

Smakiem się obejdzie smak,

Lecz przy tłustszych choćby nieco...

Kubki bardziej się podniecą.

Ślinka będzie mocno ciec

Wołać zechce wzrok na wiec.

Żeby choć kluseczki deczko...

Ciężko przeżyć brak kluseczki. 

Czemu wiosno nie śpieszysz się wcale?

To nieładnie, kraj cały cię czeka...

Chora jesteś? Zbyt słaba? Kaleka?

Pękły szyny? Zaspałaś w przedziale?

Dziwna musi być tego przyczyna.

Nam w cierpliwość zostaje się zbroić

Bo któż bardziej by ogród wystroił?

Skrywa wdzięki zmarznięta dziewczyna.

Zawsze jestem twej buzi życzliwy.

Oczy tęsknią za każdym kolorem,

A tu prószyć śnieg zaczął nie w porę

I świat znowu na chwilę osiwiał.

Wybacz miła, że zbytnio poganiam,

Złym peselom tak mało zostało...

Nie uważasz, że zgrozą powiało?

Skróć udrękę z kwiatami rozstania.

Nigdy się nawet nie śniło

Mej dzisiaj już siwej głowie,

Że się zakocham - trwaj chwilo -

I w Biebrzy i w Dolistowie.

Kiedy w magicznym mym oknie

Przed nocą horyzont płonie

A nawet, gdy ogród moknie

Szczęśliwe zacieram dłonie.

Wiośnie - gdy ptasia dolina

W jeziora się ogrom zmienia,

Latu - za kwiatów przyczyną

Nowego już pokolenia,

Jesieni - za złota krocie,

Za łany mgieł się ścielące,

Za wróbli kłótnie na płocie

Dzień w dzień przez wszystkie miesiące,

I zimie - też nie przestanę

Dziękować dopóki mogę.

Chcę sławić urok - na zmianę -

Pór wszystkich nim ruszę w drogę...  

Och! Ta wiosna niemrawa w tym roku,

Choć pragnieniom dotrzymać chce kroku,

Sama pewnie po nocy w depresji

Bo się zima sprzeciwia sukcesji.

Różanecznik, co czekał jedynie,

Że kobierzec kochanej rozwinie

Gdyby mógł, to by oczy przecierał

Bo odwlekła się wiosny premiera.

Tęgi mróz, choć to kwietnia już ćwiartka

Jak spóźniona - zaplątał się - kartka,

Zmylić ogród zapragnął po świętach,

Który zimy już nie chciał pamiętać,

Śniegiem przykrył wiosenną nadzieję,

W nos zdziwionym krokusom się śmieje,

Lecz Podlasian to wcale nie dziwi,

Tylko żal mają - wiośnie życzliwi.

Ale żal - jak to żal - będzie krótki.

Doczekają się oczy pobudki,

Znowu głodny się zbudzi rój trzmieli

Pszczoły w pyłku zażyją kąpieli.

Ze snu zbudzą się rododendrony,

Bym mógł znowu w ich cudne wpaść szpony.

Gdy się ogród na dobre rozkwieci

Zawołamy - Och! Jak ten czas leci!

Nie wołajcie mnie więcej.

Ja już do was nie wrócę.

Mówiąc szczerze - najkrócej -

Ziemia wije się w męce.

Świat stworzyłem - śliczności...

Bo jak żyć, to już w raju.

To nie w moim zwyczaju

Robić ludziom przykrości.

A wy co...? Jak w śmietniku...

I wszystkiego wam mało.

Mleko już się rozlało...

Mam pretensji bez liku.

Fałsze fałem podparte,

Prawda szans nie doczeka

Wszystko, to przez człowieka.

Grać znaczoną chce kartą.

Na wszechświata rubieżach

O lat świetlnych miliony

Stworzę znów nieboskłony,

Nowy raj na trzech wieżach.

Już nie będzie w nim ludzi.

Będzie naj... w każdym względzie.

Klucza doń też nie będzie...

Któż by dla was się trudził?

Narodzie z pięknej tradycji dumny...

Przyznaj! Przed blisko sześcioma laty

Cukrowej skusił cię zapach waty?

Ślepcem się stałeś wręcz bezrozumnym?

Otumaniony wyzwaniem szumnym

Korzyści patrzysz nie licząc straty.

Wolny narodzie! Wyć chcesz zza kraty?

Dziwnie się bawisz gwoździem do trumny.

...Ale czy warto kochać wiosnę?

Głupie pytanie - ktoś odpowie.

Każdy, kto się zakochał w słowie

Zaprotestuje - Wiosną rosnę!

Zbudzony instynkt podpowiada:

Poeto. Bierz się do roboty.

Zostaw te fejsbukowe spoty.

Zimą? Cóż...? Wiosną nie wypada.

Bo ileż można w kwestii śniegu...

Mrozu, co trzeszczy... dnia krótkiego...

Jak? Kiedy? Po, co? Z kim? Dlaczego...?

Lecz wiosną gotów bądź do biegu.

Odtąd tematów nie zabraknie,

W królestwie roślin, zwierząt, ludzi

Wszystko, co spało, się obudzi;

Cały świat własnych wersów łaknie.

Popatrz, jak śpieszą się krokusy

Jakby im słońce szkodzić mogło

Jakby nad przepaść coś je wiodło,

Tam żonkil zerka, taki kusy...

Tulipan już wysyła zwiady,

On ostrożniejszy jakby nieco,

Forsycje też... a dni tak lecą...

Sasanki złamać chcą zasady.

Za chwilę wiosna jak z armaty

Wystrzeli kwieciem rozkochanym,

Sposobem dla nich zrozumiałym

Dobierać pary będą swaty.

Wszelkim wyzwaniom wiosna sprosta

Któż by nie poszedł za nią w ciemno...

Innym podpowie - Proszę za mną!

Nowy rysuję wzór dla krosna.

Tkać wzory będę by poeta

W milionach mógł przebierać znaków,

Strofom użyczać wdzięku maków...

Ja mam do wszystkich klucz sekretów.

PS

Nie sposób oddech czując wiosny,

Już na początku i bez zwłoki,

Skoro szykują się widoki,

Przemilczeć wątek jej - miłosny...

Bo w pełnym barwy anturażu

Afrodyzjańskiej niemal woni

Każda dłoń szuka drugiej dłoni,

Wszystko, co żyje szuka wrażeń.

W samo południe wylądował Klekot

Obejrzał gniazdo, głośno zaklekotał

Żeby po chwili przywitać się z rzeką

Dobre maniery to klekotów cnota.

Poza tym pewnie głodny po podróży

Dobrze odwiedzić ptasią restaurację

Wielka kałuża spory kąsek wróży

Choć to nie sznycel krwisty na kolację.

Za to od jutra obowiązków kupa

Gniazdo na nowo trzeba umeblować

Bo się Klekotka a szczegółach skupia

A jej niedługo winien się spodziewać.

W ogrodzie krokiem pełnym dostojności

Pospaceruje zbierają patyki

Liśćmi i sianem krąg gniazda wymości

W nosie ma wszelkiej maści polityki.

Pewnie do czasu, gdy mu się ustawy

Nie zaczną wtrącać z kim się winien bzykać

I w inne ważne wolnym  boćkom sprawy.

Wierzę, że Polski nie zechce unikać...

Nawet nie miałem cienia wątpliwości,

Może Wy wiecie, może koś odgadnie,

Jak nam Trybunał - czy ktoś piękniej kradnie -

„Słusznym” już gniazdko Rzecznikom wymości.

Wszystko po myśli „głównej prezesury”

A tak na przyszłość... w nagrodę zapału

Na nowych członków mamy Trybunału

Dwie, jakże „zacne kandykreatury”.

Bo prezesura - trzeba jej to przyznać -

Potrafi każdą hańbę wynagrodzić.

Tym łatwiej w małej głowie myśl się zrodzi

Nadprezesowi po grób miłość wyznać.

Znana to prawda, że pokorne cielę

Dwie matki wyssie póki wierne będzie

A benefity oczekują wszędzie

I trudzić będzie się odtąd niewiele.

I tylko od Was Kochani zależy

Jak długo będzie sielanka ich trwała;

Niech znów się zbudzi Ojczyzna wspaniała

Pora, by naród w swoją moc uwierzył!

Bo już nas żaden Rzecznik nie obroni

Przed partii wszelkich mocą niegodziwą

Tęsknić będziemy za władzą uczciwą

Bo tylko taka od podłości stroni.

Gdybym mógł zajrzeć w Stokrotki serduszko

Szczególnie, kiedy wiosna w nim zagości

Szepnąłbym cicho w nadstawione uszko

Coś o pogodzie, coś o przyjemności.

Bo nic, jak wiosna lepiej nie nastraja,

Kiedy się barwą pyszni wszystko wokół

I tylko czekać na ofertę maja...

Na pierwsze randki w endorfin amoku,

Na wytęsknione w plenery wyjazdy,

Na chmur liczenie płynących po niebie,

Na wspólne nocą spadające gwiazdy

I na wzajemne poznawanie siebie.

A gdy już wniknę w Stokrotki serduszko

I ona wyznań moich słuchać zechce

Codziennie będę szeptał jej do uszka,

Że pewien jestem, że już innej nie chcę.

Połączą w jedno się nasze pragnienia,

Tlące się jeszcze zgasną niepokoje

Znajdziemy szczęście i wyjdziemy z cienia,

Odtąd wciąż razem i wszędzie we dwoje...

Kiedy miłość jest wiersza tematem

Ochów! achów! zabraknąć nie może.

Ja tradycje doceniam - a zatem

I z tą również nie będę trwał w sporze.

Wczoraj wiersz przeczytałem tak smutny,

Że aż dziw, że go pisał poeta,

Że potrafi być smokiem okrutnym,

Że maluje świat czarną paletą,

Jakby w piątym, ostatnim już secie

W najważniejszej rozgrywce o życie

Zapominał, że tego estecie

Nie wypada ni jawnie, ni skrycie.

Każda miłość powinna być cudna,

Kto by nie chciał w jej wdzięku się pławić?

To nie wyspa na morzu, bezludna...

Czy ją można na potem zostawić? 

Lubię pomarzyć w dzień deszczowy

Na szybie goniąc palcem stróżki:

Za sprawą czarodziejskiej różdżki

Świat będzie na nas już gotowy.

I się spotkamy w naszym parku.

Drzewa w zielenie się ustroją,

Dusze stęsknione uspokoją

Tak bez podtekstu, tak w podarku.

Na taki prezent czekać można

Gdy w sercu tlić się chce nadzieja.

Wiem doskonale różo, że ja

Szałaput jestem - ty ostrożna...

Może tak lepiej niż odwrotnie...

Gdybyś ty była szałaputką

A ja bez klucza w skoblu kłódką,

Zapewne rdzewiałbym markotnie.

Pomagała mi Maja w ogrodzie.

Och! Jak ona pomagać potrafi...

Nic nie robiąc do tego w zasadzie.

Potwierdzenie mam na fotografii.

Na skopanej przed chwilą połaci

Jak na miłym, mięciutkim posłaniu,

Takiej gratki z pewnością nie straci,

Leży sobie po sutym śniadaniu.

Pewnie każdy pomyśli: Zmęczona.

Tyle godzin na czterech stać łapach,

Tyle szczeknięć i machnięć ogona...

Trzeba więcej w powołań tematach...?

Smutna dola każdego owczarka.

Owiec brak, nie ma czego pilnować.

Tylko jagniąt maleńkich, choć parka,

Może radość w pasterzu wywołać.

Lecz uwierzcie. To tylko pozory,

Bo gdy wreszcie skończyłem robotę,

Wynudzona jak nic do tej pory

Maja znów ma na spacer ochotę.

Wieszczu nad wieszcze...

Czujesz już dreszcze?

Za „nie tu stanie”,

Cymbałów granie

Wnet Cię do paki

Wsadzą dziwaki.

„Kat” Cię - bez jeśli -

Z lektur wykreśli.

Coś znajdzie jeszcze

I naszym wieszczem

Być już przestaniesz -

Bardem się staniesz.

W oparach racji

Młódź w konspiracji

Sycić się będzie

Twym rymem wszędzie.

I tak opatrznie

Znowu się zacznie

Twej strofy sława...

Już słyszę brawa. 

Naburmuszony niemal wiecznie

Kwiecień zazdrosny rzekł niegrzecznie -

Obyś udławił się tym majem.

Ktoś odpowiedział mu - Nawzajem.

Bo majem się udławić można

Bo maj rozmai jak położna,

Gdy dzień cieplejszy przyjdzie pierwszy

Kwiatom rodzina się powiększy.

I serca się rozmają z majem...

Zapachnie uczuć urodzajem

Zakochań tli się już gorączka,

Na kocyk czeka młoda łączka.

W ciemno na wszystko świat się godzi

Na maj się godzą wszyscy młodzi

I starsi w maju się rozmają,

W pamięci dawne maje mają.

Nim zapachy bzów w maju

- Jak to mają w zwyczaju -

Wszystkie nosy wypełnią po brzegi,

Pora schować już futra

Jak najszybciej - od jutra -

Zostać  fitness trenując podbiegi.

SMS-em nieszczerym,

Że ją love i to very...

Nie epatuj, to dziwna tradycja,

Bo dzisiejsze dziewczyny

Z sobie znanej przyczyny

Cenią wege i chłopców z kondycją.

Kiedy „furę” ma każdy

Nawet kiep niepoważny

Lepiej dobre szlifować maniery

Chcesz w amorach mieć szanse

Dbaj o trendów niuanse,

Rychtuj sobie i dla niej rowery.

Na wycieczkę do lasu

Się przygotuj zawczasu

Bo konwalie tuż-tuż, niemal gwarzą,

Ich aromat pomoże

Nawet jeśliś nie orzeł,

Może nawet nie weźmiesz po twarzy.

Gdy przełamiesz bariery,

Żeś nie cztery litery

Dowiedź zanim się bzy nie rozwiną,

To się może zadurzy

I do długiej podróży

Twoją będzie na zawsze dziewczyną.

Lepiej się we mnie chłopcze nie zakochuj,

Nie dla mnie miłość, tęsknota nie dla mnie

Drugiego z tobą nie uczynię kroku,

Pragnień uśpionych nigdy nie nakarmię.

Ja ci obietnic nie składałam żadnych,

Ciebie wybrałam - lubię bal maskowy.

Z balem nie każdy poradzi, nie każdy -

Nie mów, że pomysł miałam groteskowy.

Ty Arlekina a ja Kolombiny

Zamaskowani odegramy role.

Bez cienia żalu, kiedy brak przyczyny,

Na więcej nigdy sobie nie pozwolę.

Ze znieczuleniem, bezboleśnie zatem,

Nim słońce wzejdzie znów się rozejdziemy.

I to nie będzie rozmyślań tematem

Głuchą być wolę - ty pozostań niemy.

Lepiej się chłopcze we mnie nie zakochuj.

W kwietniem przychodzę a odchodzę z majem,

Biorę jedynie . Ciebie też, po trochu...

Dawać...? Nie bywa nigdy mym zwyczajem.

Pretensji słów nie usłyszysz.

Jedyne co mam, to żal.

Życie upływa mi w ciszy,

Z mych żali utkałbym szal.

Nie braknie srebrnej w nim nitki,

Tęsknoty, pragnień i łez.

Gdybyś mnie wzięła na spytki -

Chcę z tobą... Smutno mi bez...

Nie chciałem do żalu prawa,

Nie chciałem prawa do łez,

Lecz skoroś mi niełaskawa

Nie dla mnie dziś kwitnie bez. 

Pyta mnie piękna kobieta  

Czy może być mym natchnieniem.

Z czystym odparłem sumieniem:

Zbyt dużą jesteś podnietą.

Zachwytu słowa się plączą...

Nadążyć nie mogą oczy...

Pragnienie z rymem bój toczy,

Sylaby z trudem się łączą.

Nie sposób się w takiej aurze

Na zalet Twych wątku skupić

Musiałbym zmysły wpierw upić...

Rozsądek się wtrącił - Chwalże!

Lecz jak mam chwalić, gdy myśli

Ujawnić wszystkich nie mogę.

Na prawą wypiłbym nogę,

Na lewą... Och! Byśmy, byśmy...

A gdy zabraknie chmur na niebie

Na samoloty można liczyć.

I gdy się zbliżą dwa do siebie

Matematykę zechcą ćwiczyć.

Oś rzędnych się unosi w pionie

A w poprzek biegnie oś odciętych.

Wrona przysiadła na ogonie,

Dziwi się: Co to za prezenty?

Czemu te chmury takie długie?

Dokąd ciekawość doprowadzi?

Gdyby tak wlecieć w taką smugę,

Może mi jakiś sekret zdradzi?

Lecz, jaką wybrać - w głowie mąci -

W którą się lepiej udać stronę?

Niemożliwością pomysł trąci

Jak na współczynnik IQ wrony.

Nooo... Może gdyby orłem była

Wybrać hen, w górę by się chciała

Wielką przygodę by przeżyła...

Zatem odciętych oś wybrała.

A i tak jej się nie udało

Bo to dla wrony za daleko,

Sił każda wrona ma zbyt mało

Choć żadna przecież z niej kaleka.

Srebrnym gigantom się poruszać

Dane w przestworzu niebosiężnym,

Wrony się mogą tylko wzruszać.

Nie im się czynem szczycić mężnym.

Słusznie, bo smug kondensacyjnych

Nikt by nie uznał za byt trwały

Lepsze są chmury tradycyjne

Co jak baranki płyną białe.

Można się nimi pozachwycać

Dziwne w nich kształty odnajdywać.

Słońce a czasem sierp księżyca

Lubią się w białej chmurce skrywać.

Ktoś od matki wie lepiej...?

Ktoś zatroszczy się bardziej?

Ktoś miłości da więcej?

Bronić będzie cię hardziej?

Dzieciom swym każda mama

Nieba pragnie przychylić

Nawet gdy bywa sama...

Zawsze i w każdej chwili.

Wiele dróg wyprostuje,

Gniazdko puchem wymości,

Ktoś cię skrzywdzić spróbuje...

Moc poczuje jej złości.

Mama, mamy,  mamusi...

Odmieniam przez przypadki,

Będzie, chociaż nie musi

Tak mają wszystkie matki.

Tobie też się tak układa,

Że gdy jednym ślesz pokłony,

Innym musisz - gest szalony -

Chociaż nie chcesz - wypiąć zadek?

Ty też wolisz siedzieć cicho,

Żeby zadka nie narażać

Zdania swego nie wyrażać?

Chociaż korci... Niech śpi licho?

Trudno. Zwalmy to na czasy.

Miast keflarem chronić głowę,

D..ę trzeba - że tak powiem -

Bo się prężą już k.....y.

Och! Dzieci. Dzieci.

Wam słońce świeci,

Śmieje się do was

Co dzień od nowa,

Ciepłem was raczy,

Wiele wybaczy

Więc się nie śpieszcie,

Dzieciństwem cieszcie.

Jeszcze nie wiecie,

Że czas w sekrecie

- Niby zaspany -

Szykuje zmiany...

Lecz skoro święto...

- Szybki ruch piętą -

Cieszcie się! Cieszcie!

Czerwiec nareszcie!

Dziwna się szkoła

Kończy i woła -

Wkrótce wakacje!

Słychać owacje.

Mały Tadzio niczym William w szkockiej kratce

Zakochany był po uszy w swej sąsiadce.

No i kłopot, bo sąsiadka go nie chciała

Uraz jak to do sąsiada dawny miała.

Dawno temu, przed stu laty prapradziadek

Strącił jabłko przez sąsiadki idąc sadek.

Praprababci się to tak nie spodobało,

Że powodem do niechęci pozostało.

I choć dziś już po jabłonce nie ma śladu

Podobnego nie zna cala wieś przykładu

Biedny Tadzio cierpieć musi, bo sąsiadki

Praprababcia z prapradziadkiem mieli zwadki.

Każdy powie - To dziwaczne. Tak nie można.

Ta dziewczynka jest wyraźnie zbyt ostrożna,

Dawne swadki niepoważnej Praprababci

Warte tyle, ile para zdartych kapci.

Może, zatem sąsiadeczka zdanie zmieni?

Popatrz. Popatrz! Tadzio jabłko ma w kieszeni

I bukiecik polnych kwiatków w rączce ściska...

Może radość z zakochania już jest bliska?

Gdybym mógł to bym im nie pozwolił...

Gdy naiwność o karę nie prosi

Obietnica bezczelnie swawoli

Kosę klepie i wnet będzie kosić.

Bieda, skąd by poczciwa nie przyszła,

Jak nic w świecie hołubi nadzieję.

Choćby chwilkę sen grzała i prysła,

Wiatr cieplejszy przez moment zawieje.

Któż by żywić potrafił się smutkiem,

- Obiecując, że łzy poociera -

Otumanić, oszwabić jak wódka,

Zapożyczyć, odczekać i zbierać?

Każdy powie - Lis szczwany, ladaco.

Rozum każe na takich uważać.

Nie dziękować, bo nie ma wręcz za co,

Ale bieda niełatwo się zraża,

Niczym dziecko na widok zabawki

Uśmiech wyśle, ukłoni się szansie,

Nie zapyta - A cóż to za sprawka?

Sączy piwo na poczet awansu.

Gdybym mógł to bym biedy uprzedził,

Że naiwnie o karę się proszą.

Obietnica na stołku już siedzi

Kosę klepie przed żniwem i skosi.

Gdybym przez zemstę losu złego

„Byleckim” - tfu - się dzisiaj mienił,

Pewnie nie spyta nikt - dlaczego...?

Na Pieprznik bym Jadalny zmienił.

Bo choć podobnie... jednak wolę

Być smacznym grzybem do kotleta

Niż piestrzenicy pełnić rolę;

Nie tron przystoi mu - a meta.

O la boga! Co za heca?! To nie lipa!

Po szczepieniu w każdym boku wąski „chip” a

Pobudzony sytuacją konar sterczy,

Ta przypadłość cierpiętnika wnet zamęczy.

W takim stanie nawet z domu wyjść nie może

Chyba, że w maseczce, choć na dworze

Już się skończył obowiązek jej noszenia,

Za to ręce trzymać musi wciąż w kieszeniach.

Do sąsiadki już się nawet nie odzywa.

Wczoraj jeszcze, jak Don Juan ją podrywał,

Dziś, jak jakiś cep... bo z każdej strony

Przez covida niczym cielę „ochipiony”.

Za wiosną chyba zagłosuję

Gdybym miał spośród pór wybierać.

Latu odpowiem - Nie. Dziękuję.

Z komarem się nie lubię spierać.

Niech tylko trochę deszczu spadnie,

Słońce rozgrzeje wodę w wiadrze

- Tu zakląć muszę, choć nieładnie -

Komar (a niech go...!) głowę zadrze.

Wyjść muszę - i to nie na chwilę -

A ten krwiopijca w krzakach czeka.

On mnie wyczuwa już na milę!

I jak tu nie udawać Greka?

Już słyszę: Brednie! Co on plecie?

Taki, to lepiej niech zamilczy,

Nie wypowiada się o lecie.

Zarabia gość na bilet wilczy...

Ale, kto zechce być uczciwy

Łatwo dylemat mój zrozumie,

Przyzna, że głos to sprawiedliwy...

Taka sugestia w innych tłumie.

Rok cały niemal bez komarów,

Czy to nie było by przyjemnie?

Bez złorzeczenia i bez swarów...

No dobrze... No już zejdźcie ze mnie.

Jedynką chciał być z lepszym smakiem

Zero wyczuwał już a milę,

Sam na huśtawce jednej z takim...

Nie huśtał by się nawet chwilę.

Bo z zerem warto tylko wtedy,

Gdy drogę znaczy mu jedynka,

Wódz nie dostrzega nawet kiedy

Zer go okrywa pelerynka.

I choćby były ich miliony

- A milion to doprawdy wiele -

I nadciągały z każdej strony,

Jedynka musi trwać na czele.

Zero próbuje nogę wcisnąć

Na chwilkę choćby przed jedynkę,

Gdy inne zera ani PiS-sną,

To nie poradzi w PO-jedynkę.

By przejąć władzę nad zerami,

Skumać się musi z jakąś dwójką.

 - Już pachnie mięta z malinami -

Sielanka się przeradza w bójkę.

Szybko się gołąb w sępa zmienia,

Zera szukają nowej kliki,

Rany się stają bez znaczenia

I to jest właśnie polityka.

Mówiłaś, mówiłaś jeszcze wczoraj.

Mówiłaś, mówiłaś jeszcze wczoraj,

Że się znać musi chłop na amorach,

Kochać ma od rana do wieczora,

A nocą pieścić cię aż do rana.

A nocą pieścić cię aż do rana,

Szepnąć ci do ucha - Och! Kochana...

Pragniesz być, jak żadna podziwiana.

Uczyń gest, prosty gest miłosierny.

Uczyń gest, prosty gest miłosierny,

Podaj mu, bo dziś skwar, Kozel Černy

A będzie chłopiec ci zawsze wierny.

Po piwie każdy chłop rusza głową.

Po piwie każdy chłop rusza głową

Nie całą to, chociaż jej połową,

Nosić cię będzie chciał jak królową.

Gdy baba chłopa tak uszanuje.

Gdy baba chłopa tak uszanuje,

Spojrzeć w bok choćby raz nie spróbuje

Jeszcze cię w usteczka ucałuje.

Na miłość poradzi Kozel Černy.

Na miłość poradzi Kozel Černy,

Nie bądź zła, uczyń gest miłosierny

Aż po grób będzie ci chłopiec wierny.

Nieczęsto się tak zdarza,

Choć każdy czasem marzy,

By stać na piedestale

W dziale - „Wręcz doskonałe”,

By ważnym być trybikiem,

Niezbędnym pomocnikiem,

Cenioną częścią spółki

W dziale- „Z najwyższej półki”.

I zaśmiała się świeca -

A to dopiero heca,

Gdy tląca się pochodnia

Zawołała - Daj ognia!

Ten z wosku walec z knotem

Był jej szczęśliwym splotem...

Szansą z ostatnich może

By się nie poczuć gorzej.

Żegnaj jutrzenko swobody,

Nie jesteś już nam potrzebna.

„Gdzieś” mamy wczorajsze powody,

Przyświeca nam Spółka Srebrna.

I cóż, że możemy być nadzy,

Gdy przyjdzie nam spłacać kredyty

Wystarczą „chamy” u władzy,

Wystarczy dzisiejsza chwila.

Co nam z przyszłości dumnej,

Co nam z niepewnej przyszłości

Nic nam po trosce rozumnej...

Kto myśli dziś o starości?

Przecież tak robią wszędzie...

Banknoty już w druku... Wstarczy.

I u nas też jakoś będzie.

Znajdziemy miejsce na tarczy.

Żegnaj jutrzenko swobody!

Od swobód ważniejsza kasa.

Naród udzielił już zgody -

Je, pije, popuszcza pasa.

Jedynie chochoł się krzywi,

Bo chochoł lepszą ma pamięć,

On z „krwi i kości” - prawdziwy,

Dreszcz czuje... Już czuje zamieć.

Szykując randki pierwsze

Wiatr się zapatrzył w wiersze...

O! Tamten jest w sam raz,

Zwłaszcza na pierwszy raz.

Kiedy wypełni ciszę

- Ten się jak żaden spisze -

Dalej będzie już z górki,

Resztę zrobią wiewiórki.

Ja pomogę im nieco...

Listki dwa z drzewa lecą,

Oba w kształcie serduszka.

Z topól, więc w białych puszkach...